Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ RASKOLNICK

Μόνον η Ακρόπολη έχει απομείνει!

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση των Ολετήρων είναι μια κυβέρνηση παλαιάς κοπής, ένας εσμός «μαυρογιαλούρων», ανόητων και ανίκανων να χαράξουν οικονομική πολιτική, όταν αυτή η πολιτική δεν αφορά στην διανομή πόρων σε σφέτερους, αλλά στη χάραξη τακτικών και στη διαμόρφωση στρατηγικής με όρους αειφορίας, για την ανασυγκρότηση της καταρρέουσας παραγωγικής βάσης της χώρας. Μοιραία, μια τέτοια αξιοθρήνητη κυβέρνηση, δεν μπορεί παρά να είναι υποχείριο του ευρω-ιερατείου και να παραμένει παθητικά εξαρτώμενη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Στιγματισμένοι από την ανεπάρκειά τους και εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα που οι ίδιοι οι Ολετήρες δημιούργησαν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, απομένουν παραδομένοι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς που έχουν αναλάβει την πλήρη εποπτεία ....
.......της ελληνικής οικονομίας και σ’ αυτούς, κατά τα φαινόμενα, όχι μόνον έχουν εναποθέσει την πολιτική τους επιβίωση, αλλά έχουν εκχωρήσει και τις όποιες πρωτοβουλίες για την μελλοντική πορεία της Ελλάδας. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, ήταν όσο σαφής χρειαζόταν να γίνει: εάν το πρόγραμμα προσαρμογής δεν συνεχιστεί, κλείνει η στρόφιγγα της ρευστότητας προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Το μήνυμα Ντράγκι αποδομεί τον αστείο κύριο που καταλαμβάνει αναιτίως τον θώκο του Πρωθυπουργού, ο οποίος, δήθεν, ισχυρίζεται ότι θα μπορούσε η χώρα να βγει από το Μνημόνιο πριν από τη συμφωνηθείσα ημερομηνία. Εν όψει των εξελίξεων στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, η δήλωση του κεντρικού τραπεζίτη προκαλεί αμηχανία στην ανεκδιήγητη ελληνική κυβέρνηση, αφού υπό την διαχειριστική της ευθύνη, το ούτως ή άλλως παρανοϊκό πρόγραμμα «διάσωσης», έχει εξελιχθεί σε σουξεδιάρικη ιστορία τρόμου και μνημείο κοινωνικής αναλγησίας, πολιτικής αγυρτείας και οικονομικής αποτυχίας. Επιστέγασμα των παραπάνω είναι η γελοιότητα που χαρακτηρίζει τους έσχατους λεονταρισμούς του ανάξιου κυβερνήτη και τους ισχυρισμούς του ότι σχίζει το Μνημόνιο σελίδα-σελίδα, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που μανιωδώς σχίζει, σελίδα-σελίδα, είναι το Ελληνικό Σύνταγμα. Με ψεύδη όμως και λεονταρισμούς δεν ασκείται πολιτική∙ μόνο χάνεται πολύτιμος χρόνος που φεύγοντας, παίρνει μαζί του περισσότερα όνειρα, περισσότερες ελπίδες, περισσότερες ζωές. Ωστόσο, οι δηλώσεις του κεντρικού τραπεζίτη δεν αφορούν μόνον στην ετοιμόρροπη κυβέρνηση που καταρρέει υπό το βάρος της ανικανότητάς της να παράξει πολιτικά αποτελέσματα ή να μετουσιώσει τα όποια πολιτικά αποτελέσματα σε αληθινά πλεονάσματα αντί των αστείων λογιστικών λαθροχειριών που επιχειρεί και οι οποίες παράγουν μόνο πρωτογενές πλεόνασμα αηδίας! Οι δηλώσεις του κεντρικού τραπεζίτη αφορούν και στην αξιωματική αντιπολίτευση που, ευλόγως, διεκδικεί στο όνομα της καθημαγμένης μας κοινωνίας, την εντολή να πράξει στον αντίποδα των ολετήρων του απαράδεκτου κυβερνητικού θιάσου. Ασφαλώς, οι αιτιάσεις στην διαπραγματευτική επιχειρηματολογία μιας μελλοντικής, έντιμης -σε αντιδιαστολή με την σημερινή- ελληνικής κυβέρνησης, αναμένεται να περιστραφούν γύρω από την ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα, απόρροια του προγράμματος «διάσωσης»∙ αιτιάσεις που ασφαλώς εδράζονται στις αρχές του διεθνούς δικαίου που σήμερα, μαζί με τα συνταγματικά μας διακαιώματα, καταπατούνται κατάφωρα. Παράλληλα όμως με αυτές τις αιτιάσεις που είναι επαρκώς τεκμηριωμένες από όλους τους δείκτες κοινωνικής ευημερίας οι οποίοι έχουν παταγωδώς καταβαραθρωθεί, εκείνο που επείγει είναι η εκπόνηση του προγράμματος της παραγωγικής ανασυγκρότησης, απ’ όπου θα προκύπτουν και οι χρηματικές ροές που θα υποστηρίζουν την όποια πρόταση για το πάγωμα, την επιμήκυνση ή το «θάψιμο» του δημόσιου χρέους, όπως, κατά βούληση των εκπροσώπων της, διατείνεται ότι θα διεκδικήσει η αξιωματική αντιπολίτευση, όταν κι αν αναλάβει τις τύχες της χώρας, απεμπολώντας, μάλιστα, σιωπηρά μια σημαντική πηγή κεφαλαίων που θα προέκυπτε από το δίκαιο αίτημα της κοινωνίας μας για την σύσταση ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους. Τελευταίο και όχι λιγότερο σημαντικό στοιχείο αυτής της συζήτησης που έχει ανοίξει με αφορμή τις δηλώσεις Ντράγκι είναι ακριβώς το περιεχόμενο αυτών των δηλώσεων, στο τεχνικό τους περιεχόμενο. Έτσι, πριν αρχίσουμε τις αντιπαραθέσεις για το αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με τις προϋποθέσεις που θέτει προκειμένου να αγοράσει τα τοξικά ομόλογα των πτωχών μας τραπεζών, γελοιοποιεί λιγότερο την ελληνική κυβέρνηση ή περισσότερο την αξιωματική αντιπολίτευση, οφείλουμε να κατανοήσομε ποια είναι αυτά τα στοιχεία ενεργητικού που ζητούνται ως εξασφάλιση. Διότι ευλόγως δημιουργείται η φρικτή υποψία ότι τα ομόλογα αυτά [ΑΒS (asset backed securities)] συνδέονται με τους τίτλους των υπό κατάσχεση σπιτιών μας και των χωραφιών των παππούδων μας. Αν όχι αυτά τα περιουσιακά στοιχεία, τι άλλο έχει απομείνει, μετά από το συστηματικό ξεπούλημα πολλών χρόνων που σήμερα έχει επιταθεί? Μόνον η Ακρόπολη των Αθηνών!