Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗ

Ένα μικρό αφιέρωμα
Γράφει η Δεσποτάκη Ευτυχία
Η μάχη της Κρήτης υπήρξε ένας σταθμός στον αδυσώπητο αγώνα της βαρβαρότητας που απείλησε να υποδουλώσει τον κόσμο στα μέσα του πολιτισμένου 20ου αιώνα. Ο Β' παγκόσμιος πόλεμος που είχε αρχίσει το φθινόπωρο του 1939 είχε αγκαλιάσει με την οσμή του θανάτου ολόκληρη την Ευρώπη. Τα φοβερά τανκς του Γ' Ράιχ ισοπέδωσαν την Πολωνία, Νορβηγία, Βέλγιο, την Ολλανδία, σαρώσανε τη γραμμή Μαζινό και διαβήκανε τη Γαλλία και τη Γιουγκοσλαβία. Η Ιταλία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία ακολουθούσαν τη Γερμανία, οικτροί σύμμαχοι της παραφροσύνης. Η Τουρκία περίτρομη κοίταζε πως θα επωφεληθεί και μοιρολατρικά παρακολουθούσε την εξέλιξη των γεγονότων. Στη βόρεια Αφρική ο Ρόμελ ακάθεκτος προχωρούσε προς την Αίγυπτο. Η Αγγλία μόνη αιμορραγούσα, σφυροκοπείται από τη Γερμανική αεροπορία. Η Αμερική δεν είχε μπει ακόμη στον πόλεμο.
Είναι γνωστό το θαύμα που πέτυχαν οι Έλληνες στρατιώτες ....
.....στα βουνά της Αλβανίας εναντίον των Ιταλών τον Οκτώβρη του 1940, όταν ο πόλεμος χτύπησε τα σύνορα της πατρίδας μας.
Τον Απρίλη του 1941, η Γερμανία παίρνει τη σκυτάλη από τους Ιταλούς και συντρίβοντας τη Γιουγκοσλαβία προχωρεί ακάθεκτα στην Ελλάδα. Ο ελληνικός στρατός υπερασπιζόμενος τα μακεδονικά οχυρά, περικυκλώνεται και τελικά υποκύπτει.
Τα γερμανικά στρατεύματα προελαύνουν στην Αθήνα. Η Ελληνική κυβέρνηση και ο βασιλιάς Παύλος φεύγουν στη  μέση Ανατολή.
Μόνη ελεύθερη στην Ελλάδα η Κρήτη, η οποία και αντιστέκεται μέχρι το Μάιο του 1941. Το στρατηγείο της Μέσης Ανατολής  είχε αναλάβει την άμυνα, μια άμυνα πενιχρή.
Η Κρήτη συμμετέχουσα στο μεγάλο προσκλητήριο της πατρίδας είχε στείλει στην Αλβανία την 5η μεραρχία της με 566 αξιωματικούς και 18662 οπλίτες για να υπερασπιστούν τα οχυρά. Απουσίαζε λοιπόν το άνθος της νιότης από την Κρήτη. Ταπεινωμένο και σακατεμένο, με προδομένα τα όνειρα, μετά τη συνθηκολόγηση, προσπαθούσε να επιβιώσει και να γυρίσει στην οικογενειακή εστία. Ο λαϊκός ποιητής κατέγραψε τόσο ζωντανά αυτή την πραγματικότητα, απολογούμενος, για την κατάληψη της Κρήτης, στο ριζίτικο τραγούδι:
«Χίτλερ να μην το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη
Ξαρμάτωτη την ηύρηκες και λείπαν τα παιδιά της
Στα ξένα επολεμούσανε,πάνω στην Αλβανία 
Μα πάλι επολεμήσανε….»
Με  δεδομένη αυτή την πραγματικότητα οι Κρητικοί κλήθηκαν να πολεμήσουν, όταν οι Γερμανοί αποφασίζουν να καταλάβουν από αέρος την Κρήτη, άλλωστε στη θάλασσα κυριαρχούσαν οι σύμμαχοι. 
Στις 20 Μαΐου του 1941 αρχίζουν οι βομβαρδισμοί και οι ρίψεις χιλιάδων αλεξιπτωτιστών. Στο Μάλεμε, στον Καστελλιανό κάμπο, στην Σούδα, στο Ρέθυμνο, στο Ηράκλειο, στην Αγιά, το Γαλατά και τα Χανιά.
Με 10977 οπλίτες, με τον άμαχο πληθυσμό, με συμπαραστάτες
1512 αξιωματικούς και 30000  Βρετανούς οπλίτες θα σφυρηλατηθεί η μάχη της Κρήτης από 20 έως 31 Μαΐου 1941.
Πουθενά στο πέρασμα τους οι ναζί δεν συνάντησαν τέτοιο αντίπαλο. Στο πεδίο της μάχης κατέβηκαν οι Κρητικοί, εξοπλισμένοι με δίκαννα, γκράδες, τσεκούρια, φτυάρια και σκαλίδες, άνδρες και γυναίκες. «Απούχει άρματα ας βαστά κι απού δεν έχει ας βρίστει» λέει το ριζίτικο τραγούδι μας.
Οι αμυνόμενοι μάχονται γενναία. Στην παράξενη αυτή από αέρος μάχη έπεσαν 7000 αλεξιπτωτιστές και οι μισοί τέθηκαν εκτός μάχης. Στις 22 Μαΐου καταλαμβάνεται και χρησιμοποιείται από τους Γερμανούς το αεροδρόμιο του Μάλεμε, στις 25 Μαΐου ο Γαλατάς και στις 26  η πόλη των Χανίων. Στις 27 Μαΐου το στρατηγείο της Μέσης Ανατολής διατάζει σύμπτυξη των συμμαχικών στρατευμάτων και αποχώρηση. Η Κρήτη αφήνεται μόνη στη διάθεση των Γερμανών. Μετά τις 30 Μαΐου που έπεσε και η πόλη του Ηρακλείου δεν απομένουν παρά λίγοι Βρετανοί που δεν κατόρθωσαν να διαφύγουν στην Αίγυπτο.

Συνολικά έπεσαν 16000 αλεξιπτωτιστές και οι μισοί σκοτώθηκαν. Για την κατάληψη της Κρήτης διατέθηκε το 110ο αεροπορικό σώμα, η εκλεκτότερη μονάδα του Γερμανικού στρατού. Η μάχη της Κρήτης αποτελεί για τη Γερμανία ιστορία θριάμβου, αλλά και συντριβής. Κατά την έκθεση Γερμανού αξιωματικού «εις την Κρήτη μόνο οι πέτρες δε σηκωνόταν μόνες τους να μας χτυπήσουν, κάθε άλλο έμψυχο μας πολέμησε ως την ύστατη στιγμή». Από τα στοιχεία του Φόρειν όφις και από τον ίδιο τον Τσώρτσιλ αντλούμε: «Κατά τη μάχη της Κρήτης η σύρραξη είχε τέτοια σκληρότητα  και αγριότητα που οι Γερμανοί πρώτη φορά συνάντησαν κατά τον περίπατό τους στην Ευρώπη. Οι Βρετανοί σε νεκρούς και τραυματίες χάσανε 15000 άνδρες. Κατά ακριβείς υπολογισμούς που έκαναν διοικητές επί τόπου περί τους 5000 Γερμανοί  πνίγηκαν προσπαθώντας να διασχίσουν τη θάλασσα ενώ περίπου 12000 σκοτώθηκαν. Η γερμανική αεροπορία είχε βαρύτατες απώλειες: 500 μαχητικά αεροπλάνα, 80 μαχητικά και 250 μεταγωγικά. Η μάχη της Κρήτης δεν είναι μια συνηθισμένη σύγκρουση. Είναι μια πρωτότυπη τιτάνια  πάλη ενός λαού που προσπαθεί να διατηρήσει την ελευθερία του. Φαίνεται μια πράξη παραφροσύνης γιατί δεν είναι δυνατή σύγκριση με ίσους όρους. Κατ΄ουσία μάχεται ο πόθος προς την ελευθερία, η ψυχή ενός λαού, προς το σίδερο τη βία και την αυθαιρεσία.
Η μάχη της Κρήτης παραδειγμάτισε εκατομμύρια ανθρώπους και το «δε παραδίδομαι» της κρητικής ψυχής άναψε φωτιές που πήγαιναν να σβήσουν.
Ο Χίτλερ έχασε την εμπιστοσύνη του στην αξία των αλεξιπτωτιστών, ενώ οι Βρετανοί άντλησαν διδάγματα  και συγκρότησαν σώμα αλεξιπτωτιστών. Η εισβολή των Γερμανών στη Ρωσία καθυστέρησε, καθώς και στη Μέση Ανατολή.
Οι σύμμαχοι βρήκαν το χρόνο να ανασυνταχθούν.
Η μάχη της Κρήτης ηλέκτρισε την λεβεντιά των Κρητικών ,όσο ήταν δυνατόν ύστερα από τη μαυρίλα του θανάτου για τα τόσα αδικοχαμένα παιδιά της ,στη Μαλάθυρο, στ' Άλικιανοβατόλακκα, στην Αγυιά, στην Κάντανο και ως πέρα τα καημένα χωριά της Βιάννου.
Τέλος η Μάχη της Κρήτης φώτισε με την ελπίδα το απειλητικό σημάδι του Ναζιστικού ολοκληρωτισμού.
Ως τόσο η ζωή συνεχίζεται δυνατότερη από το θάνατο και παίζει περίεργα παιχνίδια στους ανθρώπους. Είκοσι χρόνια μετά η συντετριμμένη από τον  εμφύλιο πόλεμο Ελλάδα σε όλη τη δεκαετία του 50 και του 60  βρέθηκε να δουλεύει στις φάμπρικες της Γερμανίας και μέσα από κει να προσπαθεί να ανασυγκροτήσει το βίος της. Στη συνέχεια η Ελλάδα πάλεψε να σταθεί ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου κυρίαρχο μέλος ήταν η Γερμανία. Στο διάστημα αυτό η βαριά  για την Ελλάδα  βιομηχανία, αυτή του τουρισμού αναπτύχθηκε και ο βόρειος άξονας της Κρήτης, πρωταγωνιστεί σε αυτή τη βιομηχανία, με τους περισσότερους πελάτες να προέρχονται από τη Γερμανία. Τους  φιλοξενούμε, τους χαμογελούμε και μας χαμογελούν. Δεν ήταν αυτοί που μας σκότωσαν. Ήταν ο φασισμός.
Άλλωστε το κρητικό ριζίτικο, ακούστε με τι μεγαλοψυχία μιλεί για τις πληγές που  ανοίγει ο πόλεμος  στους  αντιπάλους :
«Γροικάτε ίντα παράγγενε η Κρήτη των παιδιώ τζι
Μετρήσετε τα μνήματα των εδικώ και ξένω 
Σούλα  να  ανάψετε  κερί ,καντήλι και λιβάνι
Κι αν έρθουν και δικολογιές των ξένω σκοτωμένω 
Να τσι φιλοξενήσετε…..»
Και η κρητική γη στην αγκαλιά της, στο λόφο του Μάλεμε. φιλοξενεί εκατοντάδες σκοτωμένους νέους Γερμανούς.
Ωστόσο τώρα και λίγα χρόνια και στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποίησης  η Ελλάδα, βιώνει ένα καινούριο πόλεμο οικονομικό πλέον με τα γνωστά επακόλουθα για τον καθένα μας. Η Γερμανία και πάλι πρωταγωνιστεί και ρυθμίζει την τύχη μας. Εμείς έχοντας τα, κυριολεκτικά χαμένα δε γνωρίζομε τα μελλούμενα που οπωσδήποτε δεν είναι τα καλύτερα. 
Πασχίζομε σπασμωδικά περιμένοντας την έξω βοήθεια, πράγμα μόνο, που δεν είναι αρκετό. Το ζητούμενο, βέβαια είναι οπωσδήποτε η ειρηνική συνύπαρξη των λαών, αλλά η συνύπαρξη με  όρους που θα διασφαλίζουν την αξιοπρέπεια μας, που σημαίνει να είμαστε εμείς νοικοκύρηδες στον τόπο μας, να υποδεχόμαστε τους ξένους και νοικοκύρηδες να ταξιδεύομε στις άλλες χώρες. Και για νάμαστε κύριοι απαιτείται γνώση, γνώση της γλώσσας και της ιστορίας μας, γνώση της υψηλής πλέον τεχνολογίας, γνώση και άλλων γλωσσών, γνώση της τέχνης. Και πάνω απ' όλα μην ξεχνούμε ότι πρέπει να έχομε πάντα μαζί μας την Εθνική μας ταυτότητα.