ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ....

Όμορφος τόπος το Καστέλλι. Παραλίες, αμμουδιές, κάμπος  και λόφοι με ελιές αμπέλια και κηπευτικά. 
Με ιστορία που τη δείχνει το κάστρο (σπαράγματα πια), ο Μιχαήλ Αρχάγγελος της   μικρής πλατείας. Και οι εσωτερικοί κίονες του αγίου Σπυρίδωνος, του πολιούχου, οι αρχαιολογικοί χώροι, ρωμαϊκοί και Βυζαντινοί. Με παλιό τσαρσί που δείχνει μια ιστορία στο εμπόριο, με κρήνη και βρύσες σε  διάφορα σημεία.
Με τόπους παραγωγής, που σήμερα παραμένουν εγκαταλειμμένοι (ηλεκτρική, ένωση, δεξαμενές).
Και όμως χρόνια τώρα τίποτε από αυτά δεν έχει αναπλαστεί και αναδειχθεί με γνώση  και μεράκι, αλλά και ειδικούς για να δώσει γραφικότητα και ταυτότητα. Εξαίρεση αποτελεί το μουσείο, ένα διαμαντάκι του τόπου που καταφέραμε και ασφυκτιά ανάμεσα στα αυτοκίνητα, στο στύλο της Δ.Ε.Η. και στους κάδους απορριμάτων. 
Αυτό και μόνο και η θέα στη θάλασσα και η εκκλησία, έφτανε για την πλατεία. Και όλο μαζί να το χαίρονται οι άνθρωποι. Επίσης .....
..και η κρήνη του Μαρή, με τον πλάτανο αναπλάστηκε.
Δίνομε την εντύπωση ότι δεν έχομε πάει σε άλλα μέρη να δούμε αναπλάσεις και σεβασμό περιβάλλοντος. Μέρη και τόπους που δεν υπήρξε τόση αυθαιρεσία. Αλλά και να καταλάβομε πόσο μας άφησαν πίσω αβοήθητους, οι μεγάλοι πολιτικοί μας σε σχέση με άλλα διαμερίσματα της Ελλάδας. Μέγιστο δείγμα ο ΒΟΑΚ. Αλλά ας έρθομε στο χωριό μας.
Έτσι χρόνια τώρα δεν έχομε πεζοδρόμια, (αυτά που έχομε φτιάχτηκαν το 80 και φυτεύτηκαν και τα δέντρα). Δεν έχομε κανένα πεζόδρομο, δεν έχομε πλατείες, για τους ανθρώπους. Κόβομε τα δέντρα έξω από το σπίτι και το μαγαζί μας. Η παραλία μας από Μαύρο μόλο μέχρι το γήπεδο, χρόνια στη μιζέρια, με τους επαγγελματίες να αυτοσχεδιάζουν.
Το στάδιο ταλαίπωρο, το κλειστό Γυμναστήριο, στοιχειωμένο, οι παιδικές χαρές ανασφαλείς και απωθητικές για παιδιά και γονείς.
Πνευματικό, πολιτιστικό εξοπλισμένο κλειστό  χώρο για παραστάσεις και προβολές, μιας κάποιας χωρητικότητας, αλλά και υπαίθριο παρόμοιο, δεν έχομε. Τα καλοκαίρια σερνόμαστε στις αυλές των σχολείων και  όπου άπλα. Τα συντριβάνια μας ξερά, ας ήταν αλιτάνες τουλάχιστον και οι λάκκοι από τους ξεραμένους φοίνικες χάσκουν καιρό.
Η είσοδος της πόλης σηματοδοτείται από μια άθλια γέφυρα.
Οι δρόμοι προς την παραλία, δρόμοι περιπάτου, απρόσωποι και ανασφαλείς. Και μια και λέμε και για κάμπο ούτε αγροτικούς δρόμους έχομε, χρειάζεται αγώνας για να ανοίξουν.
Δρόμοι χωρίς  μονοδρόμηση και τα σήματα της τροχαίας και οι πινακίδες δε σημαίνουν τίποτε με την νέα μόδα της  μουτζούρας που σέρνεται στον τόπο μας και όχι μόνο. Σταθμός λεωφορείων στο πουθενά
Μαγαζιά και χάλαρα εγκαταλειμμένα, χωρίς την υποχρέωση κανενός για το συμμάζεμα τους.
Αυτοκίνητα παντού μπροστά μας, δίπλα μας, πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά από την καφετέρια που απολαμβάνεις το καφεδάκι σου, από την ταβέρνα που πίνεις το κρασάκι σου….
Και δε μιλάμε για μεγάλα έργα υποδομής όπως λιμάνι, περιφερειακό αστικούς δρόμους, ολοκλήρωση του βιολογικού. Για ένα νοικοκύρεμα μιλάμε, μήπως δώσομε, μια γραφικότητα και μια ταυτότητα σε αυτόν τον τόπο.  
Προβλήματα που λύνονται  συναινετικά, ενωτικά με γνώμονα το κοινό συμφέρον, ποτέ λαϊκίστικα και παραταξιακά.
ατοσσα