ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Σεπτέμβρης σημαίνει σχολείο!
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Ο Σεπτέμβρης, το έμπα στο γλυκύ φθινόπωρο, ανέκαθεν είναι στενά συνδεδεμένος με το άνοιγμα του σχολείου. Είναι  η αρχή του σχολικού έτους. Μια γλυκιά μελαγχολία  συνοδεύει το έμπα του φθινοπώρου και τη γλυκύτητα του. Ίσως είναι γιατί λήγει η καλοκαιρινή ραστώνη και καινούριες ευθύνες αρχίζουν.
Το Σεπτέμβρη τα παιδιά μικρά και μεγάλα επιστρέφουν χρόνια στο σχολείο για να ανέβουν ακόμη ένα σκαλί στην εκπαίδευση, ώσπου να κατακτήσουν την όποια γνώση. Γνωρίζομε  ότι τα παιδιά το βαριούνται το σχολείο, αλλά το αναζητούν για πολλούς λόγους ύστερα από λίγο, όταν είναι κλειστό και πολύ αργότερα όταν περάσουν τα χρόνια τους είναι μια γλυκιά ανάμνηση.
Και οι γονείς το αναζητούν γιατί σε αυτό αφήνουν  σε ασφάλεια το παιδί τους πολλές ώρες και με πολλές ελπίδες.
 Κάποτε το σχολείο και οι δάσκαλοι ...
... ήταν μια αξία και δίδασκαν και αξίες. «Θα πας στο σχολειό να γίνεις άνθρωπος ήταν ο στόχος του γονιού».
Σήμερα ξαστόχησαν όλοι και μοιράζουν χαρτιά.
Δεν παραβλέπομαι τους δίσεχτους χρόνους και τους οργισμένους μήνες, που μπήκαμε, δεν αγνοούμε την αγωνία του δασκάλου κάθε εκπαιδευτικής βαθμίδας, με την κινητικότητα, τη διαθεσιμότητα, το ψαλίδισμα του μηνιάτικου, την απαξίωση στο πρόσωπο του από γονείς και μαθητές.
Ως τόσο  αναρωτιόμαστε με ποια  διάθεση θα ξεκινήσει ένα παιδί για το σχολείο της όποιας βαθμίδας. Ας μη νομίζομε δε ότι και τα πιο μικρά δεν εισπράττουν την  περιρρέουσα ατμόσφαιρα που έχει διαμορφωθεί γύρω τους:
Από τα τέλη Αυγούστου τα Μ.Μ.Ε. κραυγάζουν για τα άδεια από ελλείψειςμ σχολεία και ότι δε θα ανοίξουν τα σχολεία και προειδοποιούν για κινητοποιήσεις. Στη συνέχεια πολιτικοί και πολιτικάντηδες κραυγάζουν από τα ποικίλα παράθυρα τι γίνεται στην εκπαίδευση και τι έπρεπε να γίνει και δεν έγινε και κόπτονται πάνω από τα ράκη της παιδείας που οι ίδιοι δημιούργησαν. Τέλος κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές με σινιέ μπλουζάκια και τσάντες ακριβές δερμάτινες στον ώμο  μπροστά σε μικρόφωνα καλούν σε απεργίες ένα καθημαγμένο κλάδο που από τις  εποχές των παχειών αγελάδων τον έχουν εξαντλήσει με τις πενθήμερες επαναλαμβανόμενες. Πρόταση καμία χρόνια τώρα, στον περιβόητο διάλογο. Οι περισσότεροι δε από αυτούς ελαφρά τη καρδία σέρνουν σε απεργίες γιατί αυτοί με τα ακριβά ιδιαίτερα τους καλύπτουν την πρωινή  απώλεια του μισθού.Συνήθως τους έχομε δει να καταλήγουν σε βουλευτικό έδρανο. Ο  εκπαιδευτικός της επαρχίας παλεύει συνειδησικά  μη γίνει απεργοσπάστης και στραγγαλίζεται ανάμεσα στις δόσεις του δανείου και τα άλλα τρέχοντα έξοδα.
Και το τελικό χτύπημα στην εκπαίδευση δόθηκε και δίδεται με τις καταλήψεις. Και πάλι ο εύπορος μαθητής δεν χάνει κάτι, το απόγευμα θα έχει το ιδιαίτερο μάθημα του. Για το φτωχό και το μετανάστη ο θεός και η μοίρα του. Οι εργαζόμενοι γονείς, όσοι υπάρχουν ακόμη αναρωτήθηκαν αυτοί οι κύριοι  συνδικαλιστές πού θα αφήσουν το παιδί τους όλη μέρα, όταν είναι  νήπιο και παιδί του δημοτικού ή στις πρώτες τάξεις γυμνασίου ή έχουν εξασφαλίσει προσωπικό ασφαλείας;
Ή μήπως  μπορούν οι γονείς να καθίσουν στο σπίτι μαζί του; Μα ο ιδιωτικός χώρος κύριοι δεν αστειεύεται και τέτοιες διευκολύνσεις δεν κάνει στο γονιό.
Αναγνωρίζομαι την αγωνία των διδασκόντων αυτό τον καιρό, και συμφωνούμε ότι πρέπει να προασπίσουν τα δικαιώματα τους. Σε καμιά περίπτωση ,όμως ο δάσκαλος δεν πρέπει να καλεί συναγωνιστή το μαθητή του. Ο δάσκαλος μπαίνει στην τάξη, χωρίς τα προσωπικά του προβλήματα. 
Ο δάσκαλος είναι φως. Είναι πρότυπο να τον ακολουθήσει ο μαθητής και να δώσει την ελπίδα στο μαθητή να παρηγορήσει το μαθητή, ύστερα να του δώσει τη γνώση και κυρίως να του μάθει να ανακαλύπτει τη γνώση. Να τον μάθει να διακρίνει και να αποκωδικοποιεί τις χιλιάδες πληροφορίες. Να τον μάθει να ξεχωρίζει τα όμοια από τα ανόμοια, την αξιοπρέπεια από τη δουλικότητα, την ελευθερία από τη σκλαβιά, το περιττό από το αναγκαίο, το ευχάριστο από το ωφέλιμο 
 Και να τον αφήσει στη δική του κρίση. Όταν έρθει η ώρα θα φτιάξει αυτός τους δικούς του αγώνες, γιατί κάτι καινούριο φέρνει και αυτός μέσα του.
 Δε θα του επιβάλλει τα δικά του συνθήματα ούτε θα τον βγάλει στους δρόμους,
όπως χρόνια τώρα γίνεται…
 Και είναι κρίμα που ακούσαμε πολιτικό αρχηγό με βασικό προσόν στο βιογραφικό του ότι προΐστατο σαν πρόεδρος του δεκαπενταμελούς των καταλήψεων του σχολείου του, να καλεί τους μαθητές να βγουν στους δρόμους σήμερα ,αλλά δεν ακούσαμε πρόταση συγκεκριμένη για την παιδεία χρόνια. Προφανώς το παιδάκι του θα πηγαίνει σε ιδιωτικό νήπιο ή προνήπιο, αλλά και νταντά-γκουβερνάντα θα υπάρχει προφανώς
Και άλλες εποχές δύσκολες υπήρξαν για τα σχολεία. Τότε που είχαμε και 70 παιδιά σε μια τάξη και 36 ώρες διδασκαλία την εβδομάδα. Και που έπρεπε να κάνεις πέντε χρόνια στην οργανική σου θέση για να μετατεθείς. Και που έπρεπε να μένεις μόνιμα στο μέρος που ήταν το σχολείο σου και όχι να πηγαινοέρχεσαι και που κάναμε και το Σάββατο μάθημα, και που το δημοτικό ήταν πρωί απόγευμα, και που κάποια χρόνια άνοιγε ο επιθεωρητής την πόρτα εκεί που έκανες μάθημα και έμπαινε μέσα στην τάξη, αργότερα σε ειδοποιούσε και που οι συνεδριάσεις των καθηγητών γινόταν το απόγευμα, και τα αποτελέσματα έβγαιναν απόγευμα.
Η έκθεση από τον επιθεωρητή αφορούσε το επιστημονικό το διοικητικό και το ήθος και τη συνέπεια του δασκάλου. Τώρα και πολλά χρόνια δεν έχουν καταφέρει να βρεθεί  τρόπο αξιολόγησης  για τον εκπαιδευτικό, τόσο δύσκολο πια! Ούτε οι πράσινοι, ούτε οι γαλάζιοι ,ούτε οι κόκκινοι, ούτε οι άλλες αποχρώσεις. Πάντως όλοι οι κατελθόντες σε ψηφοδέλτια με τις παρατάξεις βρήκαν χώρο κάπου στην διοίκηση της εκπαίδευσης και αν δεν υπήρχε ο χώρος κατασκευάστηκε, μέσα από το σύμβουλος….
Θα μου πείτε για πολλά που γράφω άλλοι καιροί τότε!  Ε! ακριβώς άλλοι, γι΄αυτό έφτασαν οι σημερινοί.