ΣΑΡΑΝΤΑ ΔΥΟ ΚΡΗΤΙΚΟΙ

Σαράντα δυο άντρες, σαράντα δυο παλληκάρια από την Κρήτη, μ΄αρχηγό τον Χαρκούτση από τον Αγ. Μύρωνα του Μαλεβυζίου, εγκαταστημένο στην Μήλο, πούτρεξε με το καράβι του τις τελευταίες μέρες της αγωνίας του Βυζαντίου, ζητώντας να ενισχύσει με τα παλληκάρια του μια από τις πολλές κουρασμένες φρουράς της Κωνσταντινούπολης. Αν όλοι οι άλλοι έτρεξαν να δώσουν την βοήθεια τους όταν είχαν την ελπίδα της σωτηρίας, αυτοί πήγαν σαν η ελπίδα είχε χαθεί πια, κι ο θάνατος παραμόνευε παντού, βέβαιος κι ασφαλής για κάθε μαχητή.

Η ψυχή του ηρωικού νησιού, όπως μας διδάσκει η ιστορία των αιώνων, πάντα αισθανόταν χαρά να ρίχνεται σε ηρωικές θανατηφόρες ακροβασίες. Τα παιδιά που γεννιόταν στην Κρήτη πάνω, τρώγοντας τα δροσάτα χορτάρια της, ρουφούσαν το αίμα ....ποιος ξέρει;....κάποιου κουρσάρου, κάποιου Βενετσιάνου, κάποιου Σαρακηνού, κάποιου Φοίνικα, ή κάποιου Δωριέα, που το αίμα του είχε ποτίσει το χώμα της σε μακρινή εποχή. Ποιος ξέρει; Μα το αίμα αυτό το απόμακρο, αυτό το ξεχασμένο, μπόλιαζε κι εγκέντριζε την ψυχή του Κρητικού, που γεννιόταν σε μια δροσάτη χαράδρα, ή σ΄ένα απόκρημνο ξεροβόυνι, και τον έκανε να σπαρταρά μπρος στο παιχνίδι του θανάτου!!! Μια τέτοια ακροβασία πάνω σε λεπτό κι εύθραυστο σύρμα του θανάτου ήταν κι ο αγώνας των σαράντα κρητικών στο Βυζάντιο. Μια κρητική ενέργεια που κλει μέσα της τόση ηρωική τραγικότητα που φαντάζει δύσκολα να βρεθεί σ΄άλλη ιστορία μια τέτοια ομαδική περιφρόνηση μπρος στον βέβαιο θάνατο!!
Ι.Δ.ΜΟΥΡΕΛΛΟΣ