Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ RASKOLNICK

Άνοιξα αυτή τη σκρόφα την τηλεόραση. Από δίπλα το άλλο τέρας, ο  δικτυωμένος με το facebook υπολογιστής. Ετοιμάστηκα έτσι, καναπεδάτος, για τη μονομαχία με το πληκτρολόγιο:
Όλοι διαπιστώνουμε ότι πέρα από τα μαγειρέματα των δημο(σ)κόπων, είναι εκκωφαντική η απουσία του “Κανένα”, αυτού που θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στον Ράιχ-εν-Μπαχ και να  μας γλιτώσει με τρόπο μυστικιστικό, από τα νύχια των αρπακτικών.
Ο “μηνομονιακοί” κυβερνήτες και οι “αντιμηνομονιακοί” τους αντίπαλοι, συνολικά τριακόσιοι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας, στηρίζουν την Παπαδημοκρατία με την ψήφο τους ή με τις αντιπολιτευτικές τους κορώνες, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Σχεδιάζουν την δεύτερη Παπαδημοκρατία, χωρίς κανείς τους να έχει καπαρώσει ακόμα τη θέση το καπετάνιου στο μισοβουλιαγμένο σκάφος. Τους πιάνεις όλους, έναν ένα: άλλος έχει ονείρωξη με τον χρυσό φοίνικά, άλλος είναι ειλικρινά μεταμελημένος δεξιός, άλλος κεντρώος, σοσια-ληστής, [νεο] φιλελεύθερος ή ανευθυνο-υπεύθυνος αριστερός ή άλλου βεληνεκούς σωτήρας.
Μήπως, προτού συνεχίσομε τον καυγά για τον τρόπο που θἐλομε να διανέμεται ο πλούτος, πρέπει πρώτα να τον δημιουργήσομε?
Αλλά μας λείπει ο “Κανένας”! Κάποιος σαν τον πολυμήχανο Οδυσσέα απέναντι στον τρομαχτικό Πολύφημο. Κάποιος που αντί να μας .....
....  σπάει τα νεύρα από τα μικρόφωνα των “εξεταστικών” επιτροπών της Βουλής ή να σπάει τα μάρμαρα στην Πλατεία Συντάγματος, να κάτσει και να συνομιλήσει με τον Ράιχ, να συνομιλήσει και με τον Μπαχ. Επειδή δυο-τρία είναι τα πραγματάκια που έχει να κάνει ο επίτροπος με το κομοδινί μαλί, τα έχω ξαναπεί αυτά και –ξέρω- γίνομαι βαρετός:
Χρειάζεται, λοιπόν,  να δημιουργηθεί μια μικρή πλατφόρμα συνεννόησης στο τετράπτυχο (α) της κήρυξης της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (state of necessity) (β) της θεσμοθέτησης της επιτροπής λογιστικού ελέγχου, (γ) της ενεργητικής άρσης του τραπεζικού απορρήτου και της οριστικής απόλυσης των λαμογιότατων συμπολιτών σε δημόσια αξιώματα (δ) του σχεδιασμού της συντακτικής συνέλευσης που θα καταργήσει τα προνόμια και τις προστατευτικές διατάξεις υπέρ των τριακοσίων τσαρλατάνων και θα ενισχύσει την  αποσαθρωμένη περιβαλλοντική προστασία.
Γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, ανάμεσα στα άλλα του αντισυνταγματικού ορυμαγδού της κατάρρευσης των κοινωνικών δομών,  η νομοθετική κακοποίηση του οικολογικού μας χώρου  αντρώνεται απαρατήρητη. Δε θέλομε νταμάρια γιατί πληγώνουν τα βουνά. Ας κουβαλήσουνε τα οικοδομικά υλικά από αλλού. Κι αν δε θέλουν να υπερακοντιστεί το μεταφορικό άχθος, ας σταματήσουνε “ισοδύναμα” να εισάγουνε ντομάτες και καρπούζες. Δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε πετρέλαια, όταν η οικονομία μας εδράζεται στον πρόβειο τουρισμό και σε μια μονοκαλλιέργεια που ευθύνεται για το καλύτερο ελαιόλαδο του κόσμου. Το τελευταίο θα το επιβεβαιώσει οσονούπω  κι ομογενής κοσμοναύτης!
Ο “Κανένας” θα πλήγωνε πολλούς, αλλά οι περισσότεροι δεν τσιμπολογήσαμε από το σταφύλι του δημόσιου πλούτου. Οι περισσότεροι απλώς σιωπήσαμε και απείχαμε. Τώρα, όμως, που είναι η ώρα του λογαριασμού, θα πρέπει οι λογής-λογής Μαυρογιαλούροι να πληρώσουν το μερδικό τους κι όχι να ξανακυβερνήσουν.
Είναι όμως πολύ πιθανό, κι εξαιρετικά επικίνδυνο, οι αγανακτισμένοι συμπολίτες να μείνουν στο σπίτι τους τη μέρα των εκλογών. Όταν γίνουν οι εκλογές. Αφού οι υποψήφιοι θα είναι πάλι οι ίδιοι, απαράλλαχτοι. Αφού όλοι ψάχνομε τον “Κανένα”. Μάταια…[?]. Κι έτσι, μ’ αυτό το βιολί και με τη στιβαρή βοήθεια του εκλογικού νόμου, θα περάσομε ανερυθρίαστα στην δεύτερη Ελληνική Παπαδημοκρατία.
Αλλά τότε, γιατί να μπαίνομε στα έξοδα των εκλογών και στον κόπο να σηκωνόμαστε από τους καναπέδες μας? Αφού αυτοί θα είναι που μας αξίζουν!