ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΑ ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ

Στο Πάνω Βαλσαμόνερο όλοι δουλεύουν στα βουνά και στα χωράφια...
Βρίσκεται στο δυτικό Ρέθυμνο.
Εκεί, οι κάτοικοι δε χρειάζονται χέρια μεταναστών γι' αυτό στο χωριό τους, δεν υπάρχουν μετανάστες.
Οι 100 κάτοικοι εργάζονται όλοι στις περιουσίες τους και δε χρειάστηκε ποτέ "να ψάξουν εργάτες" και να δείξουν ότι είναι αφεντικά, όπως συμβαίνει αλλού.
Ρατσιστές δεν είναι, λένε.
Όπως λέει η κυρία Μαρία Δαμανάκη, που διατηρεί καφενείο στην πλατεία του χωριού: "Κάναμε τη ζωή μας φτωχή γιατί είμαστε τεμπέληδες. Είχαμε πολυαπλώσει και στηριζόμαστε στους Αλβανούς και εδώ δεν έχουμε ξένους να δουλεύουν στα χωράφια ή στα κοπάδια μας. Όλοι οι χωριανοί δουλεύουν στις περιουσίες τους…"
Οι κάτοικοι του χωριού, είναι σχεδόν στο σύνολό τους κτηνοτρόφοι, χωρίς, βέβαια, να έχουν αποκλειστική απασχόληση την κτηνοτροφία.
Ο πιο "αδύναμος" βοσκός βόσκει 50 πρόβατα και ο ισχυρός έως και 600 και οι ζωοκλέφτες δεν βρίσκουν… ψωμί!
Μάλιστα, στην κτηνοτροφία έχουν εμπλακεί νέοι άνθρωποι, που παραμένουν κι αυτό δίδει προοπτικές.
Σε αυτή την κοινωνία των 100 ανθρώπων λειτουργούν στην πιάτσα τρία καφενεία. Και το ένα από τα αυτά, της κυρίας Δαμανάκη, μάλλον είναι για να βρίσκονται και να συζητούν παρέες γυναικών.
Χωρίς να σημαίνει ότι αν εμφανιστεί και κάποιος πελάτης και ζητήσει καφέ ή αναψυκτικό ή ότι προσφέρει το καφενείο δεν θα του προσφερθεί.
Παλαιότερα ήταν και μπακάλικο για την κάλυψη των μικροαναγκών των νοικοκυριών. Τώρα είναι μόνο καφενείο που "δεν βγάζει ούτε τα έξοδά του".
Από το 1963 και μετά η κυρία Δαμανάκη δεν θυμάται να κάθισε.
Με το σύζυγό της μέσα στον αγώνα της ζωής για να μεγαλώσουν τα έξι παιδιά τους. "Δεν είπα ποτέ ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω", λέει η ίδια.
"Τρόμαζα και απογοητευόμουνα μόνο στις αρρώστιες και στα ατυχήματα και ήμουνα αφοσιωμένη στα παιδιά. Οι δουλειές δε με άφηναν να τα παίξω και να τα χαρώ! Έκανα όλες τις δουλειές στην αγροτιά και μόνο που δεν έσκαψα το χωράφι…"
ΠΗΓΗ