GREXIT: πότε, πως και γιατί;

Γράφει ο Νίκος Μουντάκης

Αφού αρχικά διευκρινίσουμε ότι κατά την άποψη μας (από την πρώτη στιγμή) είναι πρακτικά απίθανο να συμβεί η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ (GREXIT) ή για την ακρίβεια μόνο αυτή (θεωρούμε ότι περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να διαλυθεί η ευρωζώνη, παρά να φύγει μια μόνο χώρα), θα σταθούμε σήμερα σε ένα ενδιαφέρον άρθρο (αν και σε πολλά δε συμφωνούμε) του «διάσημου» «Slog», το οποίο είχε γραφτεί πριν από μερικές ημέρες και καταπιάνεται με τους υπέρ και τους κατά μιας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ (GREXIT)
Οι δυνάμεις που στροβιλίζονται γύρω από το μισολιπόθυμο κεφάλι της Ελλάδας εξακολουθούν να παραμένουν πιο ατιθάσευτες από άγρια άλογα. Αλλά ο διεξοδικός έλεγχος που κάναμε σε όλες τις διαθέσιμες πηγές (καθώς και η "ανάγνωση" όλων των σημάτων) τις τελευταίες ημέρες μας έδειξε πολύ έντονα ότι δύο διαφορετικές συμμαχίες - με διαμετρικά αντίθετες απόψεις και στόχους - αγωνίζονται για να πάρουν το πάνω χέρι. Ο στόχος της μιας πλευράς είναι να εξασφαλίσει την παραμονή της Αθήνας στην Ευρωζώνη. Ο στόχος της άλλης είναι να βγει μια και καλή και να μην ξαναγυρίσει.
Από την ημέρα που άρχισαν να γίνονται ορατά αυτά τα .....
.... τελευταία στάδια του ελληνικού δράματος - γύρω στα τέλη του φθινοπώρου του 2011 - το Slog έχει διατηρήσει μια σταθερή γραμμή. Πιστεύουμε ότι διακυβεύονται πολύ περισσότερα σε αυτό το παιχνίδι από το εάν ή όχι η Ελλάδα μπορεί να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της όσον αφορά στην αποπληρωμή του χρέους και τα προγράμματα λιτότητας. Ωστόσο, καθώς ο ένας μήνας φέρνει τον άλλο, από την αρχή του 2012, έχουμε δει σε όλη την "ανεπτυγμένη" Δύση κάποιες εγχώριες φράξιες, τόσο από στρατηγική όσο και από γεωπολιτική άποψη, οι οποίες επιτείνουν την πολυπλοκότητα του ζητήματος, και αναγκάζουν τον κάθε σοβαρό πολιτικό αναλυτή να αναρωτιέται για το τι τέλος πάντων συμβαίνει, τι δεν συμβαίνει, αλλά και τι είναι πιθανό να συμβεί στο εγγύς μέλλον.
Στην πορεία, μερικοί από τους παίκτες έχουν αλλάξει πλευρές - κυρίως ο Λευκός Οίκος. Τον περασμένο Ιανουάριο η κυβέρνηση Ομπάμα κίνησε ουρανό και Γη για να απομονώσει την Ελλάδα και να δημιουργήσει ένα τείχος προστασίας γύρω της, ενώ την ίδια στιγμή έδειξε ανοιχτά ότι, σε αντάλλαγμα, πεθαίνει για να αποκτήσει πρόσβαση στις στρατιωτικές βάσεις, τις ενεργειακές πηγές και τα ορυκτά κοιτάσματα της Ελλάδας. Σήμερα παρατηρούμε μια προσπάθεια των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν όλα τα διπλωματικά χαρτιά τους για να κρατήσουν την Ελλάδα σταθερά μέσα στην Ευρωζώνη, διευκολύνοντας παράλληλα, όσο είναι δυνατό, την επανεκλογή του Ομπάμα.
Εκτός από τους Δημοκρατικούς, στο στρατόπεδο αυτών που τάσσονται υπέρ του να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, δείχνει να είναι η Γαλλία(τρομοκρατημένη από το πιθανό μπαμ των μεγάλων τραπεζών μετά από μια χρεοκοπία της Ελλάδας), η Άνγκελα Μέρκελ (με επίγνωση της πιθανότητας ότι η Γερμανία θα αναλάβει να πληρώσει τα σπασμένα του χρέους της Ελλάδας μετά από την αποχώρησή της τελευταίας από το ευρώ) και το Πεκίνο(που ανησυχεί ότι μια ασταθής Ευρωζώνη θα ανατρέψει την ισορροπία που διατηρεί αυτή τη στιγμή η Κίνα, ρίχνοντάς την σε μια ανελέητη ύφεση).
Αν πάμε τώρα να ρίξουμε μια ματιά τι γίνεται έξω από τον χώρο αυτού του παιχνιδιού, θα δούμε ότι τα πράγματα γίνονται αμέσως πολύ πιο πολύπλοκα. Αφού κάθισαν και υπολόγισαν ότι θα βγουν καθαρά κερδισμένοι από ένα "Grexit", οι υποστηρικτές του Romney μέσα στο αμερικανικό τραπεζικό και γραφειοκρατικό σύστημα - γι' αυτό δεν έχουμε πλέον καμία αμφιβολία - συνωμοτούν με θεούς και δαίμονες, κάνουν τα στραβά μάτια και χρησιμοποιούν όλη την επιρροή και το χρήμα που μπορούν να συγκεντρώσουν για να δημιουργήσουν μια τεραστίων διαστάσεων ελληνική κρίση. Το πιο σημαντικό όχημά τους για την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι η τρόικα των διεθνών ομολογιούχων δανειστών, πολλοί από τους οποίους θεωρούν ότι μια πιθανή εκλογή του Romney θα επαναφέρει τα πράγματα στο σωστό δρόμο για τα κέρδη τους. Παρ' όλο που το ΔΝΤ συχνά χαρακτηρίζεται ως "κεϋνσιανών" αντιλήψεων από πολλούς οικονομικούς αναλυτές και "διαμορφωτές" της κοινής γνώμης, στην πραγματικότητα μέσα στο ΔΝΤ υπάρχουν αυτή τη στιγμή περισσότερα "γεράκια" χρέους από ό, τι περιστεράκια. Ενώ οι ομολογιούχοι, τους οποίους κλείδωσαν έξω από την ΕΚΤ και πέταξαν τα κλειδιά, εξακολουθούν να έχουν οι αφελείς τη σταθερή πεποίθηση ότι για να αποπληρωθεί ένα χρέος, πρώτα πρέπει να γίνει ορατό. Αν χρειαστεί …ακόμη και με αφορισμό
Στο ίδιο αυτό στρατόπεδο ανήκουν όλοι οι χοντρο-Bankfurters,με πρώτη και καλύτερη την γερμανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα με τον Βάιντμαν στο τιμόνι της. Οι περισσότεροι από όλους αυτούς δεν έχουν αυτή τη στιγμή την παραμικρή αμφιβολία ότι οποιαδήποτε προσπάθεια διάσωσης όλου του περιφερειακού άξονα της ευρωλέσχης θα καταλήξει με μαθηματική ακρίβεια σε οικονομική καταστροφή για τη Γερμανία. Η ιδανική λύση για αυτούς θα ήταν η έξωση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Ο δε Μάριο Μόντι είναι της ίδιας γνώμης, αφού αντιλήφθηκε εδώ και καιρό ότι τα ατελείωτα δανεικά που δίνονται στην Ελλάδα όλα καταλήγουν σ' ένα πηγάδι χωρίς πάτο. Όσο για τον Μαριάνο Ραχόι της Ισπανίας, αυτός δεν μας λέει με ποια άποψη συμφωνεί, αλλά όταν είναι χαλαρός, με κολλητούς του και εκφράζεται ελεύθερα, τους λέει ότι μια "αποκεντρωμένη" Ισπανία υπό την "προστασία" της ΕΕ είναι αναπόφευκτη εξέλιξη, και αφού θα γίνει η διαδικασία που θα γίνει, γιατί να το ζορίζουμε το πράγμα;
Προσέξτε τώρα φάση. Μόνο δύο παίκτες έχουν το δεξί πόδι στο ένα στρατόπεδο και το αριστερό στο άλλο, και κανένας από τους δύο δεν είναι αουτσάιντερ. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δεν θέλει με τίποτα ένα στεφάνι από αγκάθια, όταν θα στεφθεί οικονομικός φύρερ της δημοσιονομικής ένωσης της Ευρώπης που προτείνει το άγρυπνο Βρυξελλοβερολίνο. Αλλά ούτε μπάλα δεν θέλει να του δώσουν για να παίζει γιατί δεν του αρέσει πια. Του Χερ Σόιμπλε του έχει καρφωθεί στο μυαλό η ιδέα ότι η Ελλάδα θα πρέπει να ξεκουμπιστεί γρήγορα από κει μέσα, και όλο το διαθέσιμο βαρύ πυροβολικό (για να σέρνονται οι αγορές ξωπίσω του) θα πρέπει να μεταφερθεί στην Ισπανία και την Ιταλία. Όπως πάντα, καυχιέται για το πόσα μπορεί να διαθέσει για να τις στηρίξει αυτές τις δύο, αλλά ούτε λόγος για ανεξέλεγκτη αγορά ομολόγων. Αντίθετα, το αφεντικό της ΕΚΤ, ο Μάριο Ντράγκι, λέει ότι θα αγόραζε με την πρώτη ευκαιρία όλα τα απούλητα ομόλογα των "φτωχών" χωρών του ClubMed σε δημοπρασία, αλλά στην πραγματικότητα ανυπομονεί να δει την κλωτσιά που θα βγάλει την Ελλάδα από την ευρωλέσχη... αλλά! …μετά τις 6 Νοεμβρίου. Σαν τεχνοκράτης που είναι, ο ίδιος ξέρει καλά ότι ένα ελληνικό άτακτο μπαμ συν ένας αμερικάνικος πανικός δεν θα ελέγχονται με τίποτα.
Αλλά ταπεινή μας γνώμη είναι ότι ακόμα και αυτό το τρίτροχο αμάξωμα της ίντριγκας θα μπορούσε να ανατραπεί αν οι εταίροι της συγκυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά εμμείνουν στη στάση τους και αρνηθούν να παραλάβουν όλο το "πακέτο" των πολιτικών λιτότητας που απαιτεί η τρόικα. Κανείς στην Αθήνα δεν είναι πραγματικά σίγουρος αν το κίνητρο των τσαλιμιών του Βενιζέλου είναι η πτώση της Νέας Δημοκρατίας ή το ξεσκέπασμα της κομπίνας του Βρυξελλοβερολίνου, ή και τα δύο. Απλά ευχόμαστε όλοι να ξέρει ο Χοντρός τι κάνει.
Αν κρίνουμε απ' όσα μας είπαν κάποιες πηγές μας, απ' όσα διαβάσαμε και από τον τόνο των διαφόρων δημόσιων δηλώσεων, εμείς ποντάρουμε όλα μας τα λεφτά στο ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει ρούπι από εκεί. Οι δυνάμεις που την θέλουν να σαπίσει εκεί μέσα είναι σε άνοδο. Αυτό που φοβόμαστε είναι ότι, κάποια στιγμή... μετά το Νοέμβριο, τα στρατόπεδα που υπάρχουν μέσα στη Γερμανία και τις "φτωχές" χώρες του ClubMed και διαφωνούν για την τύχη των Ελλήνων θα δεχθούν αφόρητες πιέσεις.
Τέλος, ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο κλείνει το άρθρο του Slog, όπου σημειώνεται ότι εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι το Βερολίνο θα βγει εκτός ευρωλέσχης πριν από την Αθήνα.