Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ RASKOLNICK

ΦΑΝΤΑΣΟΥ.....
Δεν έχει ίσως τόση σημασία τι είχε στο μυαλουδάκι του ο Αλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού, όταν επισκεπτόμενος το Γύφτικο Σκεπάρνι που παριστάνει τον υπουργό Εξωτερικών, διατύπωσε την ανησυχία του για την τύχη του σφαγιαζόμενου λαού της Συρίας. Είπε επί λέξη, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του δελτίου των οχτώ : “Η Ελλάδα θα πρέπει να παρέμβει για να υπάρξει βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να διερευνηθεί η δυνατότητα φιλοξενίας από την Ελλάδα προσφύγων και να τους δοθεί η δυνατότητα επαναπατρισμού όταν τελειώσει η κρίση στην περιοχή”.
Φαντάσου τώρα πώς την πήρε την δήλωση αυτή ο φίλος μου ο Παντελής, που έχει να κάνει μεροκάματο στην οικοδομή από του Αγίου Μνημονίου ανήμερα. Ο Παντελής, που μετακόμισε και ζει πάλι στο πατρικό του, με τη χήρα τη μάνα του και προσπαθούν οι δυο τους να τα φέρούν βόλτα με την κουτσουρεμένη σύνταξη χηρείας από τον συχωρεμένο τον πατέρα, που μετακόμισε στον άλλο κόσμο προ Μνημονίου εκείνος, χωρίς να προλάβει να δει με τα μάτια του το χάλι και την κατάντια των ημερών. Τυχερός ο συχωρεμένος...
Δε λέω, μου εκμυστηρεύθηκε ο φίλος μου ο Παντελής, τον γουστάρω τον διεθνισμό κι είχα δώσει και τον οβολό μου πέρσι για το καράβι για τη Γκάζα, και κουπόνι ενίσχυσης αγόρασα στο προπέρσινο αντιρατσιστικό φεστιβάλ, και στο μαγαζί του Σύριου του Χαμίντ πήγαινα στις καλές εποχές, όποτε μ’ έβγαζε ο δρόμος, για χούμους και σις ταούκ. Το έκλεισε τώρα το μαγαζί ο Χαμιντ και πήρε των ομματιών του. Ό,τι μπορούσα έκανα τότε που έπεφτε το μεροκάματο, αλλά, ρε φίλε στο λόγο μου σου λέω, πάνε τώρα τρεις μήνες που έκοψα το τσιγάρο γιατί δε βγαίνανε τα φράγκα. Κι η μάνα μου, που πρέπει να παίρνει το χάπι της για την πίεση καθημερινά, το παίρνει τώρα κάθε δεύτερη και τρίτη μέρα, καμώνεται ότι το ξεχνά κι εγώ την κυνηγώ, πριν πέσω για ύπνο μετράω τα χαπάκια στο κουτί και λογαριάζω, είναι να τρελαίνεσαι, δηλαδή...
Για την τύχη του σφαγιαζόμενου λαού της Συρίας θα κουβεντιάζομε τώρα? Αντί να στρώσουνε τον κώλο τους κάτω, να ξύσουν και την κούτρα τους, να κατεβάσουνε καμιἀ ιδέα, να προτείνουνε τρόπους, να δώσουνε, ρε αδερφέ, κάποια ελπίδα και σε μένα ότι, άμα κυβερνήσουνε, θα κάνω κι εγώ κανένα μεροκάματο, θα παίρνει κι η μάνα μου τα χάπι για την πίεση καθημερινά, κατά που προστάζει κι η αγωγή της, αυτοί μου τσαμπουνάνε το βιολί του διεθνισμού και της αλληλεγγύης των λαών... Είναι να τρελαίνεσαι, δηλαδή...
Αυτά μου εκμυστηρεύθηκε ο φίλος μου ο Παντελής.
Τι να του πω, του Παντελή, τον κέρασα τσιγάρο που το αρνήθηκε ευγενικά και συμφώνησα σιωπηρά μαζί του: δεν έχει ίσως τόση σημασία τι είχε στο μυαλουδάκι του ο Αλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού όταν έκανε τη δήλωση για την κακή τύχη του σφαγιαζόμενου λαού της Συρίας, περισσότερη σημασία έχει ότι εδώ έξω γίνεται ο κακός χαμός κι εκεί στην Κουμουνδούρου, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν! Τα ίδια λένε -μ’ άλλα λόγια- κι άλλοι, πιο σπουδαίοι από τον Παντελή.