ΑΦΙΕΡΩΜΑ...

......Στην πατρίδα που γιορτάζει
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη-Πευκιανάκη
Σε λίγες μέρες ανήμερα της μεγάλης γιορτής του Ευαγγελισμού, η πατρίδα γιορτάζει το μεγάλο σηκωμό του γένους. Τα τελευταία διαδραματιζόμενα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ευαγγελισμού από τις καθημερινές ειδήσεις
Ημέρα μνήμης, όμως, και επιβάλλεται να γυρίσομε πίσω στο χρόνο, τότε που το έθνος δυο αιώνες περίπου πριν, προσπαθούσε για την υπόσταση του σαν κράτος.
Ενθυμούμενοι θα δούμε ,πως τίποτε από τα σημερινά γενόμενα στην πατρίδα μας δεν είναι καινούριο, αλλά αντίθετα επαναλαμβανόμενα και αυτό είναι το συνεχές δράμα μας.
Η ιδεώδης γεωγραφική μας θέση, που μας χαρίζει, ένα υπέροχο κλίμα, ένα γαλάζιο αρχιπέλαγος, ένα φως ανελέητο κατά τον Ελύτη και ένα αυθόρμητο χαραχτήρα με το συναίσθημα να κυριαρχεί από τη λογική, υπήρξε ευλογία και κατάρα για μας, σαν λαό. Ανήκομε στην καθ΄ημάς Ανατολή, όπου για αιώνες προκόβαμε σε αυτήν μαζί με άλλους λαούς. Ανήκομε και στη Δύση. Σωζόμαστε με την Ευρώπη, όταν σωζόμαστε και χανόμαστε μαζί της. Αποτελούμε  μέρος του Ανατολικού ζητήματος, όπου από τον Τρωικό πόλεμο μέχρι σήμερα δε βρήκε την οριστική λύση του.
Ωστόσο κανένα μας πρόβλημα ποτέ δε λύσαμε μόνοι μας. Πάντα λυνόταν μέσα από τις  μεγάλες δυνάμεις της Γηραιάς Ευρώπης και του Νέου Κόσμου, αφού πρώτα εμείς ποταμούς αιμάτων και εκατόμβες προσφέραμε.
Έτσι το 1821 το γένος μόνο του με την υπογραφή του Θεού, όπως έλεγε ο Γέρος του Μοριά, ο ......
.......Κολοκοτρώνης, επαναστατεί και ζητά απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό. Ποιητές μας που έζησαν τον αγώνα, όπως ο Δ. Σολωμός γράφει 
Στο ποίημα «Ο ύμνος στην ελευθερία»:
Χτυπούν όλοι απάνω, κάτω
Κάθε χτύπημα που βγεί 
Είναι χτύπημα θανάτου
Χωρίς να δευτερωθεί


Τόση μάνητα κι η ζάλη
Που στοχάζεσαι μή πως 
απ΄τη μια μεριά στην άλλη 
δε μείνει ένας ζωντανός


Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
και κυλάει στη λαγκαδιά
και το αθώο χόρτο πίνει 
αίμα αντί για τη δροσιά.


Απ τα κόκκαλα βγαλμένη 
Των ελλήνων τα ιερά
Και σαν πρώτα αντρειωμένη
 χαίρω χαίρε ελευθεριά
Και στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» ποιητικά μας δίδει την ανίερη συμμαχία των δυνατών σε βάρος του αδύνατου:
«Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, τόπι Αγγλου
πέλαγο μέγα πολεμά. Βαρεί, βαρεί το καλυβάκι.»
Άκαρπες οι εκκλήσεις προς την Ευρώπη για βοήθεια προς την πατρίδα. Η Ιερά συμμαχία με προεξάρχουσα την Αυστρία και τον Μέττερνιχ αγνοούν πλήρως τον ελληνικό αγώνα, εξ άλλου κατ΄αυτούς η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν πρέπει να δυσαρεστηθεί:  
 « Μοναχή το δρόμο πήρες, εξανάρθες μοναχή 
Δεν είναι εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τις κουρταλεί» υπογραμμίζει ο ποιητής
Η βοήθεια έρχεται, όταν η Αγγλία και ο Κάνιγκ αποφασίζουν να υποστηρίξουν την Ελληνική επανάσταση για να σταματήσει ο πόλεμος και να ειρηνεύσει πια η Μεσόγειος, ώστε ο διάπλους των πλοίων της Ευρώπης να είναι ασφαλής. Ο ελληνικός αγώνας  τίθεται υπό την εύνοια τους στα τραπέζια της Ευρωπαϊκής διπλωματίας 
 Η Αγγλία μας έδωσε και δυο δάνεια, που αφού κράτησε τόκους και τοκοχρεωλύσια, πολύ λίγα χρήματα έφθασαν στο σπαρασσόμενο από τον εμφύλιο πόλεμο των αρχηγών, ελληνικό χώρο. Τόσο το μίσος για να γράψει ο Σολωμός,
«εάν μισούνται ανάμεσα τους δεν τους πρέπει λευτεριά».
 Σαν υποθήκη των δανείων ετέθησαν τα Εθνικά μας κτήματα…..
Το τέλος της ελληνικής επανάστασης έδωσε η ναυμαχία του Ναυαρίνου με βασικό
 συντελεστή τον ενωμένο Ευρωπαικό στόλο, αρωγό του ελληνικού.
Ένα αυτόνομο Ελληνικό κράτος, από την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και τις Κυκλάδες μέχρι τον Αμβρακικό Παγασητικό, προτεκτοράτο στην ουσία της Αγγλίας αποφασίστηκε, σε πρώτη φάση, με πρωτόκολλο του Λονδίνου. 
Αργότερα το 1830 έγινε ανεξάρτητο με άλλο πρωτόκολλο, επίσης του Λονδίνου κράτος σαφώς προστατευόμενο και κηδεμονευόμενο από τις Δυνάμεις της Ευρώπης
Ο Ανδρέας Κάλβος ποιητής της ελληνικής επανάστασης μέσα από τις ωδές του δίδει το μέγεθος της ηθικής ελευθερίας του ανθρώπου, εσωτερικής δύναμης που τον πτερώνει να πετάξει ψηλά, σπάζοντας τα δεσμά του: 
«Οσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσι.
θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.
Αυτή επτέρωσε τον Ίκαρονκαι αν έπεσε ο πτερωθείς και απέθανε θαλασσωμένος
Αφ' υψηλά όμως έπεσε και απέθανεν ελεύθερος»
Αυτή η ηθική ελευθερία φέρνει και την αγανάκτηση για τη στυγνότητα που κρύβεται πίσω από την προστασία των δυνατών: 
«Της θαλάσσης τα κύματα καλύτερα 
να πνίξουν την πατρίδα μου ως έρημον βάρκα.
Καλύτερα διασκορπισμένοι οι Ελληνες
Να τρέχωσι τον κόσμον με απλωμένη την χείρα 
Ψωμοζητούντες,παρά προστάτας νάχωμεν.
Ω έλληνες ώ θείαι 
πώς πώς της ταλαιπώρου πατρίδος
δεν πασχίζετε να σώσητε τον στέφανον
από τα χέρια ληστών ανοσίων…..»
Με τη βοήθεια των εθνικών μας ποιητών- μια που η ποίηση γιορτάζει την άνοιξη- κάναμε ένα αφιέρωμα στην μικρή πικραμένη πατρίδα μας σήμερα. Διερωτώμαστε κι εμείς μαζί τους:
Άραγε θα βρεθούν θείες ψυχές να σώσουν σήμερα τον στέφανον της και από εκεί που πικραμένη, εντροπαλή κάθεται κάποιοι να της πουν: «Ελα πάλι ξεκίνα από την αρχή», όπως τότε καλούσε την ελευθερία ο Δ. Σολωμός; Είναι πολλά τα πλήθη και φοβερά στην όψιν τα έργα ληστών ανοσίων και σήμερα όπως τότε…..