ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΜΕ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ

Γράφει ο Νίκος Μουντάκης

Οι εποχές που πασίγνωστοι σταρ των ΜΜΕ σε Αθήνα και επαρχία συνωστίζονταν μπροστά και πίσω από τις κάμερες έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το τελευταίο μάλιστα διάστημα, μαζί με τις εικόνες τέως ισχυρών καναλαρχών να οδηγούνται στο αυτόφωρο γιατί δεν εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους, υπάρχει και η εικόνα της δημόσιας αναζήτησης νέων δανειακών κεφαλαίων, από άλλοτε πανίσχυρα Μέσα Ενημέρωσης, που τώρα κινδυνεύουν με οικονομικό αφανισμό. Είναι όμως το πρόβλημα των ελληνικών Μέσων Ενημέρωσης πρόβλημα ρευστότητας ή προσωρινής δυσπραγίας, ώστε να μπορεί να επιλυθεί με τραπεζικό δανεισμό; Και κατά πόσον αυτό συνδέεται και με το ανθρώπινο δυναμικό;
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα, αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τα οικονομικά των ελληνικών Μ.Μ.Ε., είναι καταφανώς αρνητική. Στο δεύτερο αντίθετα θετική. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο. Τα ελληνικά Μ.Μ.Ε., στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ακολούθησαν μια πρακτική υπερκατανάλωσης των πρωτοφανών οικονομικών Μέσων που απέκτησαν με διάφορους τρόπους στην εποχή της δανειοδοτούμενης αφθονίας. Παρά τις περικοπές, δεν έχουν ακόμα αλλάξει δραστικά το .......
.....επιχειρηματικό τους μοντέλο και σήμερα που καλούνται να αλλάξουν ή να εξαφανιστούν, ψάχνουν να βρουν λίγα ακόμα δανεικά για να παρατείνουν λίγες ακόμα εβδομάδες ή μήνες το παρόν αρρωστημένο καθεστώς.
Η προσπάθεια αυτή είναι ο ορισμός της ματαιοπονίας. Το καταναλωτικό πρότυπο που επέτρεπε την παρουσία των Μ.Μ.Ε. με το «υπερτονισμένο εγώ», δεν υπάρχει πια και ακόμα και αν η Ελλάδα βγει από την κρίση, θα κάνει δεκαετίες για να επανεμφανισθεί. Το κρατικοδίαιτο πολιτικό κατεστημένο, το οποίο προσέφερε εν αφθονία χρηματοδότηση, με πολλαπλούς τρόπους στα μεγάλα και όχι μόνο Μ.Μ.Ε., δεν έχει πλέον χρήματα.
Τα Μ.Μ.Ε. θα έπρεπε να αναζητούν συνεπώς ένα άλλο επιχειρηματικό μοντέλο και να επιχειρούν να περιορίσουν με κάθε τρόπο την εξάρτησή τους από το δανεισμό, τον οποίο είναι προφανές ότι δεν μπορούν να συντηρήσουν. Βρίσκουν ενδεχομένως κατανόηση για λίγες ακόμα εβδομάδες από τις διοικήσεις των τραπεζών, οι οποίες κινδυνεύουν στο πλαίσιο του «κουρέματος» να χάσουν όχι μόνο το μεγαλύτερο μέρος της αξίας των μετοχών τους, αλλά και τον έλεγχο της διοίκησης των τραπεζών, ιδίως αν οι ευρωπαίοι αποφασίσουν να εμπλακούν άμεσα στο Μάνατζμεντ. Έχουν συνεπώς ανάγκη και από την τελευταία φωνή στο εσωτερικό σ' αυτήν τη διαπραγμάτευση.
Όλα αυτά όμως δεν έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής. Οι τράπεζες μετά την επανακεφαλαιοποίησή τους, αν όλα πάνε καλά, θα βρεθούν σε κάθε περίπτωση υπό τον ασφυκτικό ευρωπαϊκό έλεγχο σε ό,τι αφορά τις πιστώσεις που διαθέτουν στην πραγματική οικονομία. Ανεξαρτήτως του αν θα υπάρχουν κοινές ή προνομιούχες μετοχές, αυτό που δεν θα υπάρχει είναι η δυνατότητα να συνεχίσουν να κρατούν στη ζωή επιχειρήσεις με υψηλή δανειακή επιβάρυνση, οι οποίες ζητούν νέα δανεικά για να αποπληρώσουν λειτουργικές δαπάνες. Η Ελλάδα στο σύνολό της δεν αφέθηκε (ως τώρα), να χρεοκοπήσει ως χώρα ανεξέλεγκτα λόγω των ευρύτερων συνεπειών που θα είχε η απόφαση αυτή, προπαντός για το κύρος της ευρωζώνης και την ασφάλεια του κρατικού χρέους των υπολοίπων χωρών.
Τα υπερχρεωμένα Μέσα Ενημέρωσης είδαν τη χρηματοδότησή τους να συνεχίζεται λόγω της κεντρικής τους θέσης στο ελληνικό σύστημα διακυβέρνησης. Το ελληνικό σύστημα διακυβέρνησης δεν θα μπορέσει όμως να συνεχίσει να τα προστατεύει μετά την επόμενη δανειακή σύμβαση. Θα πρέπει να μάθουν να ζουν χωρίς δανεικά και να παρουσιάσουν αξιόπιστα και ρεαλιστικά σχέδια επιβίωσης, όπου αυτά είναι εφικτά. Ο κόσμος μας, αλλά και ο κόσμος τους, έχει αλλάξει οριστικά. Και από εδώ ξεκινάμε την απάντηση στο δεύτερο ερώτημα που βάλαμε στην αρχή και η απάντηση του οποίου είναι όπως είπαμε καταφατική. Ναι, μία από τις αιτίες είναι και το γεγονός ότι οι αδαείς επιχειρηματίες ανέθεσαν την λειτουργία των επιχειρήσεων τους σε ¨λίγους¨ ως επί το πλείστον ανθρώπους. Αποτέλεσμα:: Κακό προϊόν που απευθύνεται σε χαμηλό επίπεδο ανθρώπων και συνακόλουθα κακή διαπαιδαγώγηση τους. Και μπορεί η παρέμβαση και η αξιοπιστία των περισσοτέρων Μέσων και προσώπων να είναι ασήμαντη στην κοινωνία, όμως για το μικρότερο μέρος του πληθυσμού που του αρέσουν τα σκουπίδια της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας αρκεί για να δίνει ψωμί σε πολλούς. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Έχω γράψει και παλαιότερα ότι αν ο κόσμος γνώριζε τις λαμογιές πολλών από αυτούς που είναι στα ΜΜΕ, θα ξεχνούσε τις απάτες των πολιτικών. Και δεν μιλάμε φυσικά για τα εισιτήρια και τις κλήσεις που δεν πληρώνουν κάποιοι, τις δωρεάν προσκλήσεις κατά το δοκούν σε άρτον και θεάματα. Όχι φυσικά. Ούτε για τα Διοικητικά Συμβούλια στα οποία αυτοί που υποτίθεται ελέγχουν την εξουσία είναι οι ίδιοι παράγοντες που αποφασίζουν αφού συμμετέχουν τιμής ένεκεν για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στην οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη τοπική ή εθνική εξουσία. Είναι πολλά άλλα, όπως κατασκευασμένα νέα, εκβιασμοί και απειλές, κλπ, κλπ, κλπ. Το ¨ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε¨ το ακούμε συχνά άλλωστε ακόμη. Το κράτος είναι ανήμπορο να κάνει οτιδήποτε αφού στην ουσία δεν υπάρχει κράτος αλλά το κόμμα είναι στην εξουσία και διοικεί το κράτος. Έτσι ο Δήμαρχος, ο Περιφερειάρχης, ο Βουλευτής ο Υπουργός και οι παρέες τους στις οποίες οπωσδήποτε περιλαμβάνονται άνθρωποι των ΜΜΕ, σηκώνουν τα τηλέφωνα και κάνουν την  δουλειά τους. Ως πότε όμως; Ας ελπίσουμε ότι όλα θα τελειώσουν σύντομα. Και τότε όσο πάτο και να έχουμε πιάσει, όσο κάτω και αν είμαστε, όσα σκατά και αν έχουμε φάει θα σηκωθούμε για ξεκινήσουμε από την αρχή να φτιάξουμε αυτά για το οποίο το σύστημα είναι υπεύθυνο. Και σύστημα υπάρχει, και άνθρωποι το υπηρετούν. Αλλιώς δεν θα φτάναμε εδώ. Ευτυχώς θα έρθει η ώρα και όλοι μας θα πάρουμε αυτό που μας αξίζει.