KAΣΤΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

Στην περιοχή της Ανατολικής Πελοποννήσου υπάρχει ένα αξιόλογο δίκτυο Κάστρων από το Παλαμήδι, στο Ναύπλιο, το Βυζαντινό Γερακίου, τον Μυστρά, το Κάστρο Μονεμβάσιας, την Ακροκόρινθο, ως το μικρό κάστρο των Ζαφειρόπουλων.
Το Castello della estella
Η παρουσία του κάστρου των Ζαφειρόπουλων στο Παράλιον Άστρος της Κυνουρίας ξεκινά από το Τείχος των Αιγινητών το 424 π.χ., η οχυρωματική θέση του έδινε δυνατότητα οπτικής επαφής και φυσικά επικοινωνίας με φωτιές (φρυκτωρίες) με την Ακρόπολη των Μυκηνών, το κάστρο της Ωριάς που βρίσκεται σε λόφο ΝΑ από το Ξεροκάμπι  και με το κάστρο  Οριώντα  ή Ρέοντα στα Δ του Τυρού πλησίον της Παλαιοχώρας. Ανακατασκευάζεται και παίρνει το όνομα  «Castello della estella» (estella σημαίνει  Άστρο) το 1256 μ.Χ. από τον Γουλιέλμο Βιλεαρδουίνο την εποχή της Φραγκοκρατίας στο Μοριά, όπου και διέμενε ο Ενετός διοικητής της περιοχής.
Στις αρχές της επανάστασης του 1821 επιστρέφουν από το εξωτερικό οι 3 αδελφοί Ζαφειρόπουλου, ο Παναγιώτης επονομαζόμενος και  «Άκουρος» επειδή είχε ορκιστεί να μην κόψει τα γένια και τα μαλλιά του πριν ελευθερωθεί η Πατρίδα, ο Κωνσταντίνος και ο Ιωάννης, φλογεροί πατριώτες μόλις μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία επέστρεψαν στο τόπο τους να δώσουν τον –νυν υπέρ πάντων αγώνα-. Ο μετέπειτα θρυλικός Στρατηγός «Άκουρος» ιδιοφυής και οξυδερκής πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης του τόπου, στρατιωτικός-πολιτικός διοικητής της επαρχίας Αγίου Πέτρου (σημερινοί Δήμοι Βόρειας και Νότιας Κυνουρίας), συλλαμβάνει την ιδέα να ξαναφτιάξει εκ θεμελίων το «Castello della estella» του Γουλιέλμου Βιλεαρδουίνου και πράγματι αρχίζει να το κατασκευάζει το 1824 με έξοδα της οικογενείας του, διαβλέποντας τον κίνδυνο που διέτρεχε η περιοχή από τον Ιμπραήμ και τους Αιγυπτίους του.
Το μεγαλείο της οικογένειας Ζαφειρόπουλου ήταν ότι το φρούριο συνέχισε να κατασκευάζεται και μετά την αιχμαλωσία των δύο αδελφών, του Παναγιώτη και στη συνέχεια του Κωνσταντίνου το 1825 στη μάχη στο Κρεμμύδι της Μεσσηνίας, από τον τρίτο αδελφό της οικογένειας τον Ιωάννη και περατώθηκε το 1826 ταυτόχρονα σχεδόν με την απελευθέρωση των δύο προαναφερόμενων αδελφών με ανταλλαγή αιχμαλώτων (με τους  Σεχνιτσίπ -γιούς  πλούσιου Τούρκου της Τριπολιτσάς-).   
Το κάστρο είναι τετράπλευρο αμυντικό συγκρότημα με πύργους, έχει 3 κατοικίες που καθεμία αντιστοιχεί στα αδέλφια Ζαφειρόπουλου και είναι δείγμα αρχιτεκτονικής της αντίστοιχης περιόδου.
Το φρούριο στη μεγάλη στιγμή της ιστορίας του αντιμετώπισε 8.000 στρατό του Ιμπραήμ στις 5-6 Αυγούστου 1826, που υπό τον Σουλεϊμάν Πασά είχαν έρθει να καταστρέψουν την περιοχή. Οι αμυνόμενοι έγκλειστοι του Κάστρου υπό τη διοίκηση του Στρατηγού Παναγιώτη Ζαφειρόπουλου «Άκουρου» , αμύνθηκαν ηρωικά -υπέρ βωμών και εστιών- και αντεπετέθηκαν  στη πεδιάδα προ του φρουρίου αναγκάζοντας τα Αιγυπτιακά στρατεύματα σε υποχώρηση (-λυσσών ο Ιμπραήμ για την αποτυχία του- όπως περιγράφει ο ιστορικός Σπηλιάδης), δίνοντας ελπίδα στο απογοητευμένο Έθνος και σωτηρία στον κατατρεγμένο πληθυσμό της περιοχής . Κατά τον Κολοκοτρώνη το Κάστρο των Ζαφειρόπουλων έμεινε το μόνο άπαρτο στη Πελοπόννησο και αυτή ήταν η πρώτη νίκη των Ελληνικών στρατευμάτων εναντίον του Ιμπραήμ.