Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

Συνέχεια ΙΙΙΙ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ -Η ΘΥΣΙΑ
**************************
Και να το μεγάλο μυστικό της ζωής ,της ευτυχίας θα λέγαμε: «Ως γαρ αν θέλει την ψυχήν αυτού σώσαι απολέσει αυτήν». Εδώ  μας ερμηνεύει κατηγορηματικά την ευαγγελική ρήση: Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει. Η ζωή θέλει απλοχεριά, θέλει σκόρπισμα. Όσοι θέλουν να φυλάξουν τα νιάτα τους, το συμφέρον τους, τις ανέσεις τους, όταν έρθει η ώρα του απολογισμού, το άθροισμα είναι μηδέν και σαν κατηγορική προσταγή τονίζει στο έργο «Το νόημα της ζωής»: Η λογική του Χριστού είναι άλλη: Πηγαίνετε στη ζωή με την ευλογία του μόχθου: Σκάβομε, χτίζομε, γεννούμε παιδιά, γράφομε βιβλία, ιδρώνομε, μα τρώμε γλυκό ψωμί. Κι όταν έρθει ο θάνατος να μας θερίσει, από τούτο το λιβάδι της ζωής θα μείνει το δέντρο που φυτέψαμε, το σπίτι που χτίσαμε, το παιδί που γεννήσαμε, το βιβλίο που γράψαμε, θα μείνουν όλα για τα οποία ζήσαμε και απολέσαμε τη ζωή μας. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι»  Η καταξίωση μας μέσα στη χριστιανική ζωή επέρχεται μόνο μέσα από τη θυσία, μέσα από το σταυρό. Η ζωή μας η καθημερινή με τη γέννα, τη δημιουργία, τη στέρηση, την αρρώστια, την αγάπη, το θάνατο, τα γηρατειά με τους μικρούς ή μεγάλους σκοπούς, πελεκά σταυρούς. Ω' σείς που διαβαίνετε χωρίς σταυρούς, σεις που δε θελήσατε να σηκώσετε ένα σταυρό ή τον αφήσατε να πέσει, που αφήνετε παιδιά απροστάτευτα, σπασμένα στεφάνια, γηρατειά χωρίς φροντίδα , που πάτε με αδειανά χέρια; Πώς θα φτάσετε στη μικρή ή μεγάλη λύτρωση, χωρίς θυσία, χωρίς πόνο;
Ωστόσο η ζωή πολλές φορές μας αρνείται, οι δρόμοι κλείνουν. Τότε ο ποιμενάρχης συστήνει την πορεία προς τα μέσα, την κάθοδο προς τις ιερές ρίζες της ζωής.Την ώρα που πονούμε μπορούμε να κάνομε την κατάδυση στο μυστικό βάθος της ψυχής μας. Ο πόνος μόνο μας υπενθυμίζει, τραντάζει τα απατηλά πέπλα των φαινομένων και κάνει βαθιές  ρωγμές στο τείχος που χωρίζει τη στιγμή από την αιωνιότητα. Ο πόνος λεπτύνει την ψυχή και μας καθιστά ικανούς για συμπάθεια και οίκτο και καταλήγει: «Λυπούμαι αυτούς που δε βρήκαν τον τρόπο, την τέχνη να μετατρέπουν τον πόνο σε οίκτο, σε αγάπη, σε δύναμη. Τα μεγαλύτερα και ωραιότερα έργα της ζωής είναι δημιουργήματα πόνου και στέρησης. Τα ωραιότερα έργα στη μουσική, την ποίηση έγιναν εξ αιτίας πόνου. Ο Βάγκνερ μας άφησε τα ωραιότερα μουσικά δράματα σε στιγμές οδύνης και πόνου και ο Μίλτων έγραψε το χαμένο παράδεισο, σαν έμεινε τυφλός.