ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΣΤΗ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Οι νέοι στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής τους, που είναι η εφηβεία καλούνται να κάνουν την πιο δύσκολη επιλογή: Ποιο επαγγελματικό δρόμο θα τραβήξουν.
Πέρα από τις συμβουλές και τις οδηγίες που δίδονται από τους ειδικούς, αλλά και τους γονείς και τους δασκάλους  μεγάλη σημασία  έχουν και τα πρότυπα που το παιδί σε ανύποπτο χρόνο  έθεσε  μέσα του. Για το παιδί, πέρα από τους γονείς, πρόσωπα του στενότερου οικογενειακού περιβάλλοντος, αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας γίνονται πρότυπα με την προσωπικότητα τους και τις δραστηριότητες τους. Εδώ δεν θα αναφερθούμε στα λαμπερά και πλούσια πρότυπα της τηλεόρασης αλλά σε μυστικά πρότυπα που καθένας μπορεί να έχει κρύψει στην ψυχή του.
Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να μη θαύμασε ή να μη συναρπάστηκε από κάποιο πρόσωπο, τη στάση και τις δραστηριότητες του, κυρίως σε τρυφερή ηλικία, ηλικία του μύθου και της φαντασίας.  
Γι΄αυτό έχει μεγάλη σημασία το ποια πρότυπα και ποια βιώματα γονείς και δάσκαλοι δίδουν στα παιδιά, αλλά και ποια πρότυπα η πολιτεία επιτρέπει να κυριαρχούν στην κοινωνία.
   Θυμάμαι ήμουν παιδί στην Τρίτη τάξη του δημοτικού σχολείου
Ο Γυμνασιάρχης του μοναδικού τότε Γυμνασίου του τόπου μας, απόγευμα Κυριακής θα έκανε μια ομιλία «διάλεξη» για τους ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας με θέμα «ο Διονύσιος Σολωμός και το έργο του».
Οι γονείς μου με πήραν μαζί και πήγαμε στο Γυμνάσιο όπου θα γινόταν η ομιλία Περάσαμε σε ένα χώρο, που καθώς είχε ανοίξει μια τεράστια μεσόπορτα δύο αίθουσες είχαν ενωθεί σε μία. Στα παιδικά μου μάτια μου φάνηκε αναρίθμητος ο κόσμος που με πολύ τάξη καθόταν και περίμενε.
Δε κατάλαβα πολλά πράγματα τότε για την προσωπικότητα, το ύφος και το έργο του ποιητή. Αυτό όμως που δε θα ξεχάσω ποτέ και που έμεινε βαθιά στην ψυχή και στου μυαλού τα αυλάκια ήταν η στιγμή που ο γυμνασιάρχης με φωνή γεμάτη συγκίνησε διάβασε με απαγγελία το ποίημα του ποιητή «η Φαρμακωμένη».
Μου φάνηκε κάτι το συναρπαστικό, το ουράνιο μα συγχρόνως και γήινο, ανθρώπινο.
Χωρίς να το ομολογήσω σε κανένα με έτρωγε η περιέργεια πού μπορώ .....
....να το βρώ αυτό το ποίημα αλλά και ο θαυμασμός για εκείνο τον άνθρωπο που ήξερε τόσο όμορφα πράγματα και τα έλεγε και τόσο όμορφα στους άλλους.

Κάποια στιγμή ψάχνοντας παλιά βιβλία στο σπίτι μας εντόπισα τη Φαρμακωμένη σε ένα πολύ παλιό αναγνωστικό. Πέρασα πολλά μεσημέρια διαβάζοντας και απαγγέλοντας την κι εγώ. Μέσα μου όμως άρχισε να καίει μια σπίθα για την λογοτεχνία και γι' αυτούς που τη γνώριζαν σαν αυτό τον Γυμνασιάρχη που ήταν φιλόλογος.
Τα χρόνια πέρασαν και στη Δευτέρα Γυμνασίου είχαμε ένα καθηγητή που πέρα από την καταπληκτική του διδασκαλία στα φιλολογικά μαθήματα, όταν τέλειωνε το μάθημα των Νέων Ελληνικών μας διάβαζε ποιήματα και πεζογραφήματα από άλλα βιβλία μαγικά στα μάτια μου, που έφερνε από το σπίτι του.
Νέος καημός για μένα πώς να αποκτήσω ένα βιβλίο να έχει όλους τους ποιητές και συγγραφείς.
Τα χρόνια εκείνα ο μεγάλος μου αδερφός ήταν για μια μετεκπαίδευση στην Αθήνα. Έκανα την παραγγελία, η οποία σε λίγο εκτελέσθηκε. Μου έστειλε με το ταχυδρομείο την τρίτομη ποιητική Ανθολογία του Μιχάλη Περάνθη.
Αυτό το υπέροχο απόκτημα, υπερβολικό για την ηλικία μου, ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Ώρες την ξεφύλλιζα ξανά και ξανά. Με συνόδευσε σε όλη την εφηβεία, σε όλη την καριέρα μου και εκεί καταφεύγω και σήμερα πολλές φορές.
   Ωστόσο με όλα αυτά εγώ ένα στόχο είχα να γίνω φιλόλογος,να μαθαίνω στα παιδιά γλώσσα ιστορία και λογοτεχνία.
Δύσκολος στόχος το Πανεπιστήμιο για κείνους τους καιρούς, πλην η γενιά μας στάθηκε τυχερή, γιατί έπεσε πάνω στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Γεωργ.Παπανδρέου, που με τους εκλεκτούς  συνεργάτες του και παιδαγωγούς, Λουκή Ακρίτα και Ευάγγελο Παπανούτσο υλοποιούσε. Άνοιξαν τα πανεπιστήμια προς το λαό με το γνωστό Ακαδημαϊκό απολυτήριο, το αξιοπρεπέστερο και δικαιότερο σύστημα εισαγωγής σε ανώτερες και ανώτατες σχολές μέχρι σήμερα.
     Επιτέλους το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα, πέρασα στη Φιλοσοφική Αθηνών. Ακολούθησα μετά το τρίτο έτος το Ιστορικό και Αρχαιολογικό τμήμα Συναρπαστικός και ο κόσμος της Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Αυστηροί, απρόσιτοι καθηγητές, μεγάλα κεφάλια, δίδασκαν το σύγγραμμα τους που συνήθως ήταν η διατριβή τους για το Πανεπιστήμιο. Δε μπορώ να πώ ότι τα πράγματα ήταν όπως τα ονειρεύτηκα. Απλά πήραμε ένα πτυχίο διαβατήριο.
Καμιά διδακτική ώρα δε μούδωσε τη συγκίνηση εκείνης της «Διάλεξης» του Σολωμού. Όταν πια διορίστηκα στην εκπαίδευση δεν ξεχνούσα τη Φαρμακωμένη και τον καθηγητή της Δευτέρας Γυμνασίου. Κάθε φορά που εύρισκα ευκαιρία κουβαλούσα μαζί μου και την ανθολογία του Περάνθη για κάτι παραπάνω. Ακόμα και όταν δίδασκα Ιστορία στα πλαίσια της διαθεματικότητας είχε πολλά να μου  προσφέρει για να τα δώσω στα παιδιά..
Δεσποτάκη –Πευκιανάκη
    Ευτυχία Φιλόλογος