ΟΙ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ

Μια ιστορική αναδρομή, του Γ. Πευκιανάκη.
Με την ιδιότητα  του ενεργού περί τα κοινά πολίτου αισθάνομαι την ανάγκη να εκθέσω κι εγώ τις δικές μου απόψεις. Βασική αρχή της Δημοκρατίας είναι η ελευθερία των απόψεων στον βαθμό που δεν  υβρίζεται, μειώνεται  η προσωπικότητα των άλλων. Βασική επίσης αρχή είναι η ιστορική τεκμηρίωση των απόψεων όταν δεν αποτελούν βιωματικό γεγονός.
Δεν γνωρίζομαι με τον Αντιπεριφερειάρχη και για τον αναφερόμενο ο οποίος ιδιωτεύει εδώ και είκοσι χρόνια  έχω να συναντηθώ σχεδόν δέκα χρόνια. Αλλά για την ιστορία  η υπόθεση αναφέρεται σε εποχή για την οποία ο έχων αντιρρήσεις ή ήταν αγέννητος ή νήπιο. Πολλοί από τους υπογράφοντες όμως  θα θυμούνται την δεκαετία του -80!
Αμέσως με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία  υπήρξε  μια αναγέννηση του συνεταιριστικού κινήματος. Στη διαχείριση των αγροτικών προϊόντων στη εμπορία γεωργικών ειδών, τα Σούπερ Μάρκετ ως μαγαζιά που για την επαρχία ήταν ανύπαρκτα ως τότε. Για την ένωση Κισάμου το προσωπικό πενταπλασιάστηκε, προσλήψεις έγιναν με κριτήρια  και στα πλαίσια μια πολιτικής  πολλοί νέοι αξιόλογοι μεταξύ των οποίων και ο αναφερόμενος, κομματικά ενταγμένοι η μη  προσέφεραν και  ιδέες και υπηρεσίες. Ο γράφων υπήρξε αντιπρόσωπος στην ΠΑΣΕΓΕΣ  μέχρι όταν το 1985 ψηφίστηκε το ασυμβίβαστο του εκπροσώπου με την μη αποκλειστική γεωργική απασχόληση.  Ως τότε όλοι σχεδόν πανηγύριζαν  και ο αγροτικός κόσμος και η ύπαιθρος γενικότερα βίωσαν την χρυσή οικονομική εποχή. 
Αρκετοί και τότε παρατηρούσαν ότι η ορμή του νέου που ξεκίνησε το 1981 άρχισε να φαλκιδεύεται στα πλαίσια της εξυπηρέτησης του πελατειακού πολιτικού συστήματος.
Παρά ταύτα 1987 Οι Ενώσεις του Νομού και γενικότερα  είναι κερδοφόρες, και παντού επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους. Στην Κίσαμο εγκαινιάζομαι νέες τεράστιες εγκαταστάσεις  τυποποίησης λαδιού, αποθήκευσης και ωρίμανσης κρασιών- Κasteliere. Kavaliere- Madera. Τα εγκαίνια οργανώνονται πανηγυρικά από τη κυβέρνηση  και ως είθισται  με «πλέρια λαϊκή συμμετοχή».  Στα 1989 έτος κυβερνητικής παρακμής, διατυπώνεται όχι μόνο από την αντιπολίτευση αλά γενικότερα ένας σκεπτικισμός  για το αν μπορούν οι Ενώσεις  με τη δομή και τα υπάρχοντα  συμβούλια,  χωρίς οικονομική εμπειρία και ουσιαστική ευθύνη να συνεχίσουν μια πορεία   που γεννούσε αρκετά προβλήματα.
Το 1990 Η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο δεν έφερε κάποια  μεταβολή στο υφιστάμενη  πελατειακή πολιτική  αλλά τη συνέχισε με «τα δικά της παιδιά», Εν τω μεταξύ  το άνοιγμα των αγορών όχι σαν αποκλειστική πολιτική της Ν. Δημοκρατίας αλλά και της πτώσεως του υπαρκτού σοσιαλισμού  έφερε σε μειονεκτική θέση την οικονομική δραστηριότητα των ενώσεων σε τομείς – λάδι γεωργικά εφόδια που μέχρι τότε ασκούνταν μονοπωλιακά. Ενώσεις και έμποροι το 1992 αγόραζαν λάδι  από το «χρηματιστήριο» που είχε ανεβάσει την τιμή στις 1300 δρχ και συσσώρευσαν τόνους λαδιού που  σε λίγες μέρες έπεσε στις  600 και χρεοκόπησαν όχι λίγοι και η μεγάλη Αγροτοσυνεταιριστική  ιδιωτών  που φτιάχτηκε ανταγωνιστικά για την Ένωση. Την ίδια εποχή με την κοινή  Ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική « Μάστριχ» τα αμπέλια επιδοτήθηκαν να ξεπατωθούν. 
Οι Ενώσεις συνεχίζουν να πληρώνουν μεγάλο αριθμό υπαλλήλων όχι πια από κέρδη αλλά από δάνεια. Η νέα εποχή της «παγκοσμιοποίησης» βρίσκει «το συνεταιριστικό κίνημα» με την παλιά δομή και οργάνωση. Το παλιό δεν διορθώθηκε, το νέο δεν γεννήθηκε η κατάρρευση για το «συνεταιριστικό κίνημα ήλθε νομοτελειακά και  σχεδόν παντού. Αρκετοί- από τους μέχρι τότε εργαζόμενους- έφυγαν μεταξύ των οποίων και ο αναφερόμενος ότι «συνδέεται με την απαξίωση του συνεταιριστικού κινήματος οι συνέπειες της οποίας ταλανίζουν ακόμη και σήμερα τον αγροτικό κόσμο του νομού μας». Κάποιοι ανέπτυξαν επιτυχή δραστηριότητα στον ιδιωτικό τομέα από την εμπειρία και  πιθανόν από τις σχέσεις που είχαν. Οι άλλοι που έμειναν  είχαν τη γνωστή πορεία 
Έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια. Δεν άλλαξε ουσιαστικά  το πολιτικό μας σύστημα  ακόμη τα παλιά πρόσωπα αλλά και όσοι νεότεροι, δεν κατόρθωσαν να εφαρμόσουν κάτι το ριζικά νέο.
Ένας πολιτικός πολιτισμός που εμπεδώθηκε επί Σημίτη μας δίδαξε ν’αποφεύγομε τις στείρες αντιπαραθέσεις, την αναπόδεικτη απόδοση ευθυνών.
Κακοδιαχείριση ναι. Ανέλαβαν να διαχειρισθούν οικονομικά νέες δραστηριότητες, αιρετοί χωρίς πείρα και ευθύνη  προσδιορισμένη νομοθετικά. Το πολιτικό πελατειακό μας σύστημα υποστήριζε την μη απόδοση ευθυνών, πίστευε μάλλον στην παλιά  τούρκικη παροιμία « το πιλάφι του Πατισάχ Πασά είναι βουνό κι όποιος δεν τρώει είναι χοίρος»
Δεν αναζητήθηκαν ευθύνες  κάποιοι είχαν, έχουν μεγαλύτερες. Κρίθηκε δύσκολη υπόθεση όταν η μεγάλη ευθύνη άγγιζε ένα ολόκληρο σύστημα.
 Μέχρι χθες πανηγυρίζαμε «λεφτά υπάρχουν» τώρα τρέχουμε και δεν φτάνομε. Μαζί μας τρέχει και η Ευρώπη. Τα πράγματα έγιναν με την «παγκοσμοπίηση» αρκετά σύνθετα  Αντιρρήσεις με συναίσθημα στην «πλατεία». Ξεχωριστή αγανάκτηση ο καθένας. Οι υπογραφές άλλοι αγανακτισμένοι. Αντιφρονούντες χωρίς τεκμηρίωση. Ιστορικά και αν δεν έχομε διαβάσει Πλάτωνα ξέρομε, ότι με λαϊκή αγανάκτηση καταδικάστηκε ο Σωκράτης- που έφερε καινά δαιμόνια.  
Ο Χριστός με πιο γρήγορο τρόπο δια βοής, «άρον άρον σταυρώσον Αυτόν».
Η λαϊκίστικη αντίληψη ο λαός  αποφασίζει, έχει δημοκρατική βάση αν αποφασίζει μετά από ενημέρωση θέσεων προτάσεων που προκύπτουν από τεκμηριωμένο διάλογο, αλλιώς πως κρίνει; με την έβδομη αίσθηση;
Η συλλογή υπογραφών- πράγμα εύκολο – για κάθε μη αρεστό μας- απευθυνόμαστε στους αντιφρονούντες- παραπέμπει στον Εξοστρακισμό πολιτικό μέτρο στην αρχαία Αθήνα όπου κάθε ένας έγραφε σε όστρακο αυτόν που επιθυμούσε να εκδιωχθεί από την πόλη ως τον πιο επικίνδυνο. Ο έχων τα περισσότερα όστρακα- υπογραφές- απορρίπτονταν – εξορίζετο- από την πόλη. Με τον καιρό έγινε μέτρο διωγμού των πολιτικών αντιπάλων. Με εξοστρακισμό διώχθηκε ο Αριστείδης επειδή απεκαλείτο δίκαιος ήτοι επικίνδυνος αλλά και ο Θεμιστοκλής. 
Μεσούντος του Πελλοπονησιακού πολέμου 418 π.χ καταργήθηκε ως επικίνδυνος θεσμός για την πόλη. Ο Άρχων που ασκεί εκτελεστική εξουσία Πρωθυπουργός ή Δήμαρχος, Περιφερειάρχης αλλά κα Δ/ντής υπηρεσιών δεν  μπορεί να ικανοποιεί συναισθηματικά τις διαθέσεις κάποιων συμβούλων ή πολιτών αλλά με ευθύνη εφαρμόζει τον νόμο και διοικεί  προσβλέπων στο γενικότερο συμφέρον και κρινόμενος συνολικά από το αποτέλεσμα.
Κίσαμος  8 Ιουλίου 2011