ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές τελικά μπορεί να μην είναι δημοψήφισμα, όπως το εννοούν τα κόμματα, αλλά κάλλιστα μπορεί να γίνουν άρνηση ψήφου, με όλα αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας και αποσβολωμένοι αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε.
Η «ανεξάρτητη» αυτοδιοίκηση  στο απόσπασμα. Πως το κατάλαβα; Η συμπλήρωση των συνδυασμών έγινε γρίφος, τα πολιτικά παιχνίδια είναι ύπουλα και δεν σταματούν και όπως ήταν αναμενόμενο πάμε σε μια εκλογική αναμέτρηση όχι των προγραμμάτων, των μελετών, της ουσίας, των οραμάτων, αλλά δυστυχώς σε μια μάχη των «δικών μας» προσώπων.
Σήμερα κληρώνει και κερδίζει ο συνδυασμός με τα πιο γνωστά πρόσωπα, λες και αυτά είναι τα ικανά, λες και αυτά θα μας βγάλουν από την παρατεταμένη νωχελικότητα. Μήπως όμως αυτήν την συνταγή την έχουμε ξαναδεί, την δοκιμάσαμε, την ζούμε και την ζήσαμε με τις γνωστές συνέπειες......απραξία, αδιαφορία, αχαριστία;  
Σήμερα οι διοργανωτές αυτής της «φιέστας» κατάφεραν να πιστέψουμε ότι το κόμμα αργοπεθαίνει και έντεχνα μετέφεραν την αγωνία μας αλλού, στα πρόσωπα, στα αλλαξοπηδήματα, σε αυτόν τον αχταρμά ...του ποιος θα πάει με ποιον ..και μάλιστα χωρίς γιατί;
Φυσικά κανείς από όλους αυτούς που ηθελημένα μας φέρνουν σε αυτήν την κατάσταση, δεν αναρωτήθηκε γιατί οι δημότες όλο και περισσότερο δείχνουν την αδιαφορία τους σε αυτήν την επιβολή των ψευδοδιλλημάτων; Κανείς δεν αναρωτήθηκε ότι κοντεύουμε να πιάσουμε Οκτώβρη και ουδείς έχει κλείσει συνδυασμό.
Αντί να μας αναπτύξουν πρώτιστα το πρόγραμμα τους, τις ιδέες τους, τα πιστεύω τους, να μας παρουσιάσουν το όραμά τους και με ποιο τρόπο σχεδιάζουν να τα υλοποιήσουν, μας βάζουν στην λάθος κατεύθυνση. Έτσι, η κουβέντα δεν πάει στο πραγματικό γήπεδο, αλλά στην αλάνα.
-Λέτε αυτό να θέλουν; 
Κάθομαι και σκέφτομαι λοιπόν γιατί θα πρέπει να ψηφίσω στις επόμενες εκλογές, γιατί; Αφού βλέπω ότι τα ινδάλματα μου, αυτοί που πίστευα, προωθούν και στηρίζουν αυτούς που πριν λίγα χρόνια μου έλεγαν ότι είναι ανίκανοι, «επικίνδυνοι», είναι  καριερίστες, είναι, είναι, είναι.
Χάσαμε λοιπόν τον μπούσουλα για μια καρέκλα; Χάσαμε τις ιδέες μας για μια ταγμένη θέση; Αφήσαμε τους «ανθρώπους μας», επειδή …δυσκολευόμαστε να καθίσουμε στο σπίτι μας;
Τελικά τι έγιναν οι αξίες μας;  Όλοι γίναμε ένα "πράμα" και αντί να υποβαθμίσουμε τους άχαρους αυτούς ρόλους, αυτούς που καθημερινά κουβεντιάζαμε και συμφωνούσαμε ότι μας κάνουν ζημιά, υποβαθμίσαμε τελικά τους εαυτό μας!
Και σε ανώτερα!