Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ

«Οι άνθρωποι που ζουν σε αυτήν είναι πάνω από τα κέρδη»
Ο Παγκόσμιος Καταστατικός Χάρτης για το δικαίωμα στην Πόλη είναι ίσως το πιο πρόσφατο διεθνές κείμενο που περιγράφει τους στόχους του παγκόσμιου  αυτοδιοικητικού κινήματος. Συντάχθηκε κατά την διάρκεια των εργασιών του «Κοινωνικού Φόρουμ της Αμερικανικής Ηπείρου – Κίτο Ισημερινού  Ιούλης 2004» και στο «Παγκόσμιο Αστικό Φόρουμ – Βαρκελώνη  Ισπανίας  Σεπτέμβριος 2004»
 Ο Καταστατικός Χάρτης για το Δικαίωμα στην Πόλη, είναι ένα εργαλείο, που έχει στόχο να συνεισφέρει στον αγώνα για την πόλη αλλά και να μας βοηθήσει για να γνωρίσουμε καλύτερα τα δικαιώματα μας σε αυτήν.
Το βασικό στοιχείο αυτού του δικαιώματος είναι η ισότιμη απόλαυση των αγαθών που προσφέρει η πόλη, δίκαια προς όλους τους πολίτες, φυσικά καθαρά και νόμιμα, αναζητώντας συνάμα και το καθολικό μας δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή. 

Ο Χάρτης για τα δικαιώματα μας στην πόλη περιλαμβάνει πολλά άρθρα, βέβαια πολλά είναι απλά όνειρα, όμως μερικά αποτελούν μακροχρόνιους στόχους των πολιτών, όπως το δικαίωμα της ενημέρωσης αυτών που συμβαίνουν στο δήμο, την συμμετοχή των πολιτών στο σχεδιασμό της πόλης, το δικαίωμα για δημόσια ασφάλεια, την πρόσβαση τους στις δημόσιες υπηρεσίες, και φυσικά στο δικαίωμα για την διαμόρφωση του πράσινου.( βλέπε στρατόπεδο Μαρκόπουλου), αλλά και την προστασία του περιβάλλοντος. Μια πόλη που δεν είναι πράσινη δεν μπορεί να είναι φιλική στους πολίτες.
 Η υλοποίηση βέβαια όλων αυτών των στόχων επαφίεται στον πατριωτισμό, στην αγωνιστικότητα της εκάστου δημοτικής αρχής αλλά και στην επιμονή ορισμένων πολιτών που διεκδικούν όχι άδικα περισσότερους ελεύθερους χώρους, τα δικαιώματα τους στα πεζοδρόμια,  την ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες κπλ.  
Μια πόλη που δεν είναι ανοιχτή (σε ιδέες και χώρους και ανθρώπους) δεν μπορεί να είναι ελεύθερη.
 Το 1978, ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε για την  πόλη του.
« Η ....... είναι μια άσχημη πόλη, γιατί την κατοικούν άσχημοι πολίτες, χωρίς παιδεία, χωρίς ντροπή, χωρίς ευθύνη, χωρίς ευαισθησία.  Αγέλη ανιάτων με πρόχειρα επαγγέλματα, που βρίζουν, φτύνουν και χτυπούν, χονδρέμποροι με σαπισμένα τρόφιμα, πόρνες με στόχους καλλιτεχνικούς κι όλα να καταλήγουν σ ένα σπάσιμο χιλιάδων πιάτων στα πόδια ενός βραχνού ινδάλματος... Η  πόλη μου δεν έχει γιατρειά. Μονάχα σαν χαθεί, μπορεί να ξαναγεννηθεί».