ΝΙΚΟΣ ΣΗΜΑΝΤΗΡΑΚΗΣ Ο "ΣΩΜΑΡΑΣ"

  Του Γ. Κώνστα
Γεννήθηκα το 1934 και από το 1947 κατασκευάζω σαμάρια” λέει ο κ. Νίκος Σημαντηράκης. Από τους λίγους σαμαράδες που παραμένει πιστός στη δουλειά του.
Με μεγάλη αγάπη για τα άλογα, που έχει μεταδώσει και στα παιδιά του, τον βρίσκουμε στο μικρό του εργαστήριο κάτω από το σπίτι του.
Ένας χώρος-χαρά για κάθε αλογάρη...
ΠΩΣ ΕΜΑΘΑ... Εκείνη την εποχή υπήρχε τεράστια φτώχεια. Τι να κάνουμε κι εμείς, προσπαθούσαμε να βγάλουμε το μεροκάματο. Γι’ αυτό το λόγο έμεινα σε αυτή τη δουλειά. Και πού να πήγαινα άλλωστε; Δεν υπήρχε τίποτα. Ξεκίνησα ως παραγιός και το ’55 έκαμα τη δική μου δουλειά. Σωμάρι και πέταλο. Το συνέχισα μέχρι και μετά το 1970, αλλά μετά η κίνηση έπεσε πολύ. Ξαναξεκίνησα τα τελευταία χρόνια που έχει γίνει μια προσπάθεια αναβίωσης του... αλόγου από πολλούς νέους ανθρώπους.
Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ... Εδώ στην Κίσαμο χρησιμοποιούμε Πλατάνι γιατί είναι πιο μαλακό και πιο ανθεκτικό ξύλο. Παίρνουμε το ξύλο κούτσουρο, το κόβουμε στην κορδέλα και φτιάχνουμε τα “μεριά” και τα άλλα κομμάτια. Μετά αναλαμβάνει το χέρι, όλα γίνονται χειροποίητα.Φυσικά έχουμε πάρει πρώτα μέτρα του ζώου ώστε να προσαρμόσουμε το σαμάρι.
Μετά βάζουμε τα τσουβάλια και το ράψιμο, και για να ’ναι μαλακό στην πλάτη του ζώου, βάζουμε “αφράτο”, ένα μαλακό χόρτο.Αλλά και τα υπόλοιπα όπως τα λουριά και τα καπίστρια, τα φτιάχνω όλα εγώ.
ΠΟΣΑ...; Πόσα σαμάρια έχω φτιάξει στη ζωή μου; Αμέτρητα! Καμιά 150αριά έκανα κάθε χρόνο. Τις καλές εποχές δουλεύαμε μέρα-νύκτα. Θα υπήρχαν 4 σαμαράδες στην Κίσαμο και άλλοι 15 στα Χανιά. Τότε πολλές φορές μας πλήρωναν με το λάδι. Αυτό ήταν η κινητήρια δύναμη, γιατί χρήμα δεν υπήρχε. Για να κατασκευαστεί ένα σαμάρι τώρα θέλει 3 μπορεί και 4 μεροκάματα γεμάτα. Τότε ένα σωμάρι έκανε 400 δρχ., τώρα γύρω στα 350 ευρώ, χωρίς τα πετσιά.
ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ... Μετά το ’70 δεν έβγαινε το μεροκάματο. Σκόλασα και εγώ και άρχισα να δουλεύω στις οικοδομές. Κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα και τα αλογάκια χάθηκαν. Ούτε τώρα βγαίνω, απλά είμαι συνταξιούχος, έχω ώρα, επισκευάζω και κατασκευάζω. Τώρα είναι δύσκολα τα πράγματα γιατί δεν βρίσκεις και υλικά. Χάθηκαν οι ταμπάκηδες, οι βυρσοδέψες! Πρέπει να παρακαλέσεις να βρεις δέρματα για να κάνεις καλή δουλειά.
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ... Αγαπώ τα άλογα για αυτό και έχω και μια νοσταλγία για τις παλιές εποχές.
Όμως αυτά πλέον έχουν περάσει. Καλό που ασχολούνται ορισμένοι στην Κρήτη. Πριν από 15 χρόνια τα πράγματα ήταν χειρότερα! Δεν έβλεπες άλογο, μουλάρι ή γάιδαρο πουθενά. Ήταν δακτυλοδεικτούμενα ακόμα και στα ορεινά χωριά. Τώρα η κατάσταση έχει βελτιωθεί λίγο και αυτό είναι παρήγορο. Και αν έχω συναντήσει κόσμο που να μου λέει ότι κάποτε είχα πάρει σαμάρι από σένα. Ήμουνα περήφανος πάντα δεν το είχα υποτιμητικό μου.
http://www.haniotika-nea.gr/pdfs/diadromes/diadromes.pdf