ΘΡΥΛΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Μόλις 2,5 χιλιόμετρα μετά την Γεωργιούπολη, βρίσκεται η λίμνη Κουρνά . Παλιά ονομαζόταν «Κορησία» η οποία ονομασία πιστεύεται ότι πάρθηκε από τον λατρευτικό ναό που υπήρχε στις όχθες προς τιμήν της Κορησίας Αθηνάς όπως αναφέρει ο Στέφανος Βυζάντιος. Ο ναός ονομάζονταν «Είς Ίππον και Κόρην» . Σύμφωνα με μελέτες από κεί πρέπει να πάρθηκε και το όνομα «Ιπποκορώνιο» και υποστηρίζεται ότι υπήρχε και αρχαία πόλη ονομαζόμενη Ιπποκορώνιο και τοποθετείται σε αυτό το χώρο σημερινή ονομασία έχει ειπωθεί ως «Αποκόρωνας». Η ονομασία όμως «Κουρνά» προέρχεται από την αραβική λέξη «κουρνά» που σημαίνει «λίμνη» ή «λουτήρα».
Άλλοι πιστεύουν ότι η ονομασία της λίμνης πάρθηκε από την ελληνική λέξη «κρουνός» που σημαίνει «βρύση» μια και υπάρχει στο νότιο μέρος της λίμνης η πηγή ή το Αμάτι της λίμνης όπως λέγεται ……
Ιδιαίτερη φυσική ομορφιά, απέραντη μοναδικότητα υδρόβιων πουλιών και εντόμων. Ανάμεσα στα Χανιά και στο Ρέθυμνο, κάτω από τον ίσκιο της Μαδάρας, σε έκταση περίπου 14 στρέμματα και περιφέρεια σχεδόν 3,5 χιλιόμετρα, δεσπόζει αυτή η ξεχωριστή ομορφιά της Κρήτης.
Η Λίμνη Κουρνά είναι μια από τις πολύ ενδιαφέρουσες λίμνες με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην υδρόβια πανίδα, που συντηρεί κυρίως τον Χειμώνα, τον πληθυσμό αρκετών αποδημητικών παρυδάτιων και υδρόβιων πτηνών.
Μέσα σε ένα τοπίο, περιτριγυρισμένο από βουνά θαρρείς κι η φύση έβαλε όλη της την ομορφιά σε ένα μέρος μαζεμένη, για να μη μπορεί να το εξηγήσει ο ανθρώπινος νους.... Όποιος δεν μπόρεσε ακόμα να θαυμάσει το μεγαλείο της φύσης σε αυτόν εδώ το τόπο δεν μπορεί να φανταστεί το φυσικό μεγαλείο που κρύβει το Κρητικό τοπίο .
Καθισμένος σε μια άκρη της λίμνης, καθώς τα μάτια σου παρατηρούν τον άνεμο να χαϊδεύει τα νερά της, λές και είσαι σε ένα πλοίο, και νιώθεις ότι ταξιδεύεις, ότι κινείσαι, μέχρι και που κουνάς το κεφάλι σου, συνειδητοποιώντας ότι είσαι σταθερός στη θέση σου, ενώ μπορείς ξανά και ξανά να αφεθείς στην ηρεμία της λίμνης και να ξανανιώσεις το συναίσθημα της πλήρης γαλήνευσης. Οι σκέψεις σου σε συνεπαίρνουν και θαρρείς ότι έχεις την ελπίδα να ζήσεις από κοντά και να ξαναζωντανέψει ο Θρύλος μπροστά στα μάτια σου. Άραγε αυτός ο θρύλος υπήρχε; Ή μήπως οι άνθρωποι θέλησαν να τον δημιουργήσουν για να επεξηγήσουν ίσως κάποια ανεξήγητα φαινόμενα;
Ένας Θρύλος που εξιστορεί για τη βασιλοπούλα που έγινε νεράιδα και χάθηκε για πάντα σε μια λιμνοθάλασσα όπως ήτανε άλλωστε η «προσταγή» της ….
Κάποτε λοιπόν στο μέρος που υπάρχει σήμερα η λίμνη Κουρνά, υπήρχε μία ολόκληρη πολιτεία. Οι άνθρωποι ζούσαν στα χρόνια εκείνα ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Τα σπίτια τους έμοιαζαν με αρχοντικά, τα γέλια των παιδιών και τα τραγούδια των νέων ακούγονταν στις πλατείες και στους δρόμους. Μια πεντάμορφη κοπέλα ζούσε σε εκείνο το χωριό. Το χωριό την είχε σε καμάρι του, μια και όμοιά της δεν υπήρχε πουθενά. Είχε μία παράξενη έλξη επάνω της, έλεγες ότι ίσως και να ήταν η ίδια η θεά της ομορφιάς.
Πολλοί είχαν μάθει γι αυτή την όμορφη κόρη και θέλησαν να τη γνωρίσουν, να τη χαιρετήσουν, και να θαυμάσουν από κοντά την ομορφιά που δεν μπορούσαν τα χείλη να πούνε με λόγια. Μα το παράξενο ήταν, όποιος γνώριζε αυτή τη πανώρια κόρη, λησμονούσε το τόπο του, λησμονούσε τη καταγωγή του, λησμονούσε τους φίλους και τους γονείς του, και θεωρούτανε μαγεμένος από δαύτη την ομορφιά.
Κάποτε η κόρη θέλησε να ταξιδέψει, και να γνωρίσει κι άλλους τόπους, κι άλλα μέρη. Όλο το χωριό βυθίστηκε στο πένθος λέγοντας της να μείνει, μα η κόρη δεν δέχτηκε. Τους υποσχέθηκε όμως ότι θα γυρίσει σύντομα κοντά τους. Οι κάτοικοι όμως δεν την πίστεψαν κι έτσι αποφάσισαν να τη συνοδέψει κάποιος για να πάρουν μετά το δρόμο του γυρισμού μαζί. Έτσι κι έγινε.
Έφτασε λοιπόν η μέρα του αποχωρισμού και όλοι οι κάτοικοι μαζεύτηκαν για να χαιρετήσουν τη πανώρια κόρη.
Ήρθε η ώρα κι η στιγμή που η πανώρια κόρη μαζί με ένα κάτοικο του χωριού είχαν ετοιμαστεί για το μεγάλο ταξίδι. Βάδιζαν αργά στο δρόμο αμίλητοι, ενώ η κόρη παρατηρούσε με μανία και θαυμασμό τις ομορφιές που έβλεπε για πρώτη φορά. Λίγο πιο έξω από το χωριό, ήταν μια πηγή. Αποφάσισαν να καθίσουν να ξεκουραστούν, μια και ο δρόμος ήταν ανηφορικός και δύσκολος. Ο γέρος συνοδός της σηκώθηκε κάποια στιγμή και της πρότεινε να συνεχίσουν αλλά η κόρη τον παρακάλεσε να καθίσουν λίγο για να προλάβει να πλυθεί και να χτενιστεί.
Η κόρη άρχισε να ξεπλέκει τα κατάξανθα μαλλιά της. Μα έτσι καθώς τα ξέπλεξε και χύθηκαν πάνω στους ώμους της στο φως, θαρρείς πως έπεσε χρυσάφι στα μάτια του γέρου συνοδού της. Τα μάτια του θόλωσαν και άρχισε να βλέπει την πανώρια κόρη με «κακό μάτι». Ένα μάτι όχι αγάπης και καλοσύνης όπως έκανε άλλες φορές, αλλά ένα μάτι ύπουλο, σαν θηρίο ανήμερο που ήταν έτοιμο να τη κατασπαράξει.
Η κόρη φοβήθηκε με την αντίδραση του γέρου συνοδού της και πριν προλάβει να την πλησιάσει και να κινηθεί προς το μέρος της, η πανώρια κόρη άρχισε να φωνάζει με κλάματα και λυγμούς είπε σπαραχτικά :«Βούλα και βουλόλιμνα κι εγώ στοιχειό στη λίμνα»
Τη στιγμή εκείνη όλος ο τόπος βούλιαξε κι έγινε λίμνη. Ενώ η κόρη έγινε νεράιδα. Κάποιοι, λένε ότι την έχουν δει, στη μέση της λίμνης, να πλένεται να λούζεται δίπλα σε μια πηγή. Άλλοι λένε πως όποιος πιστεύει στο Θρύλο μπορεί και τη βλέπει και νύχτα, να γλιστράει στα γυάλινα νερά, να κολυμπάει να λούζει τα κατάξανθα μαλλιά της, να πλημμυρίζουν τα νερά της λίμνης με φως ……….
Μονάχα όταν ο άνεμος φουσκώνει τα νερά της λίμνης, και γίνονται ορμητικά και άγρια τότε μόνο η κόρη κάθεται στα βαθιά και πλέκει, γνέθει, υφαίνει στον αργαλειό της, σιγομιλάει μόνη της, τραγουδάει περίλυπα τραγούδια, πολλές φορές κλαίει για την μοίρα που διάλεξε η ίδια ……..
Πολλές φορές οι κάτοικοι, βλέπουν πάνω στη λίμνη σαν να πέφτουν στάλες βροχής, χωρίς να βρέχει …. Λένε πως είναι τα δάκρυα της νεράιδας …… Ποιος ξέρει όμως άραγε…..
STEKI.GR