ΜΕ ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑΜΠΟΥΡΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΜΠΙΡΕΣ

Την Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου 2009 στις 7:30 μ.μ. ΣΤΟΝ καφέ ΚΗΠΟΣ στα Χανιά θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου της Νίκης Τρουλινού «Μ' ένα καφάσι μπίρες».
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι πανεπιστημιακοί :
Σταμάτης Φιλιππίδης και Γιώργος Σταθάκης
Αποσπάσματα θα διαβάσει η συγγραφέας

Διοργάνωση :
Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης,
εκδόσεις Κέδρος ,
Μηνιαία Εφημερίδα «Πυξίδα της Πόλης»
βιβλιοπωλείο «Το Βιβλίο»
με την υποστήριξη του SKY 91.8 FM και του Δύκτιο 91,5 FM

Η Νίκη (Κουκουνάκη) Τρουλλινού γεννήθηκε το 1953 στα Χανιά. Έκανε νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στα χρόνια της δικτατορίας. Από το 1979 ζει στο Ηράκλειο. Άσκησε εικοσαετή μάχιμη δικηγορία και δίδαξε στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του ΤΕΙ Ηρακλείου. Σήμερα ασχολείται με τον αγροτουρισμό. Πρώτη της συλλογή διηγημάτων, το 1995, το Ένα μολύβι στο κομοδίνο. Ακολούθησαν άλλες δύο: Μαράλ όπως Μαρία (υποψήφιο για το βραβείο του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ 2003) και Και φύσηξε νοτιάς…Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί, μεταξύ άλλων, στα περιοδικά Λέξη, Παλίμψηστο Βικελαίας, Μπιλιέτο, ενώ ποιητικές της απόπειρες έχουν δημοσιευτεί σε ειδική έκδοση του Παν/μίου Πατρών για την κρητική ποίηση.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Με σημαίες και με ταμπούρλα και με μπίρες

Αν μερικοί δεν πήραν χαμπάρι για το τι γινόταν επί δικτατορίας επειδή «μελετούσαν», η Εριέτα, η ηρωίδα της Νίκης Τρουλλινού στο Μ΄ ένα καφάσι μπίρες, είχε άγνοια επειδή όλο εκείνο το διάστημα κεντούσε. Έτσι την είχε προγραμματίσει η οικογένειά της, στα Χανιά: να γίνει καλή νοικοκυρά και αφοσιωμένη (δηλαδή υποταγμένη) σύζυγος. «Εσύ δεν θα σπουδάσεις» της είχε δηλώσει ο πατέρας της, παραχωρώντας της μόνο την άδεια να μάθει ξένες γλώσσες, που θα ήταν χρήσιμες ενόψει της διαγραφόμενης ραγδαίας τουριστικής ανόδου του νησιού. Παλιός και ταλαιπωρημένος κομμουνιστής, γύρισε από την εξορία απαυδημένος από πολιτική και ιδεολογίες και ρίχτηκε στις επιχειρήσεις (πρώτα ψιλικατζίδικο με τηλέφωνο «δια το κοινόν», έπειτα προμηθευτής μπίρας και κρασιών), αποφασισμένος να πάρει το μερτικό του από την ανοικοδόμηση και την οικονομική ανάπτυξη τις πρώτες μετεμφυλιακές δεκαετίες, με ντεμί δημοκρατία ή με χούντα.

Έτσι, η Εριέτα έζησε ώς τα σαράντα της μακριά από τον κόσμο και τον εαυτό της. Μικροπαντρεμένη με έναν συντοπίτη και περίπου συνομήλικό της χημικό (που κάποιες περίεργες, κρυφές ιστορίες συνέδεαν το σόι του με το δικό της), έγινε οικιακό σκεύος και διακοσμητικό εξάρτημα της καριέρας του, η οποία τον κρατούσε διαρκώς απασχολημένο στο ένα ή το άλλο εργαστήριο, στο ένα ή το άλλο συνέδριο, στη μια ή την άλλη γωνιά του πλανήτη. Ώσπου, εκεί γύρω στα σαράντα, η Εριέτα έκανε την επανάστασή της. Μη φανταστεί κανείς τίποτα το θυελλώδες.

Περισσότερα στο: http://www.facebook.com/inbox/readmessage.php?t=1194350972990#/event.php?eid=170359651128&ref=mf