Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Γράφει και αντιγράφω από το μπλοκ του φίλου Ναπολέων Σαραντίδη "Σφήνες και Σφηνάκια"
Πλησιάζει το τέλος του Αυγούστου και μαζί του και το τέλος του μαζικού τουρισμού, ενώ για τον Σεπτέμβρη , άντε και τον Οκτώβρη, αναμένονται στην Κρήτη μόνο οι λίγοι και εκλεκτοί επισκέπτες από το εξωτερικό.
Και εν αναμονή των στατιστικών που θα δοθούν στην δημοσιότητα την επόμενη εβδομάδα, διακινδυνεύω την πρόβλεψη πως , αριθμητικά, η κίνηση των επισκεπτών ειδικά στο Νομό Χανίων θα έχει μια πτώση σε μονοψήφιο ποσοστό (όπως άλλωστε είχε ειπωθεί από τους ψυχραιμότερους από την Άνοιξη), αλλά έχω την εντύπωση πως η πτώση στα έσοδα θα είναι αρκετά μεγάλη.
Πάντως με την ευκαιρία αυτή μεταφέρω ένα καταπληκτικό – κατά την γνώμη μου – κείμενο που διάβασα πρόσφατα στην “Καθημερινή” το οποίο υπογράφει η Τάνια Γεωργιοπούλου και θεωρώ ότι πρέπει να προβληματίσει πάρα πολύ όλους όσοι ανήκουν στο κομμάτι εκείνο που αποκαλούμε ως «φορείς τουρισμού». Υπό τον τίτλο “Ένας χαμένος παράδεισος”, η Τάνια Γεωργιοπούλου γράφει τα εξής :
«Ήταν ένα ήσυχο παραθαλάσσιο χωριό κάπου στη βόρεια Κρήτη. Κατοικούσαν δεν κατοικούσαν μια εκατοντάδα άνθρωποι. Τα μαγαζιά για τους επισκέπτες τρία. Ένας φούρνος που έφτιαχνε το πιο νόστιμο ψωμί που υπάρχει -προμήθευε όλη την περιοχή-, ένα μικρό μπακάλικο και μια ταβέρνα κυριολεκτικά πάνω στο κύμα, κατά παράβαση των νόμων, αλλά προς τέρψιν των τυχερών. Δύο ποτάμια αριστερά και δεξιά καθόριζαν τα όρια του οικισμού και πρόσφεραν στον τόπο ένα διαφορετικό χρώμα. Η παραλία; Απίστευτη, τεράστια, με χρυσή άμμο και ανισόπεδο ανάγλυφο από τους αμμόλοφους. Η θάλασσα; Διάφανη, πρασινο-μπλε. Και ύστερα ήρθε αυτό που στην περιοχή ονομάζουν «ανάπτυξη»... Οι κτηνοτρόφοι κάτοικοι του χωριού ανακάλυψαν ότι ο τουρισμός αποδίδει. Έτσι, σε κάθε γωνιά ξεφύτρωσε και ένα ροζ κτίριο, εξαιρετικής αρχιτεκτονικής σύλληψης, τύπου πολυκατοικίας, με πολλά κολωνάκια, αυτά που έλκουν την καταγωγή τους από την αρχαία Ελλάδα και την εφαρμογή τους από τη νεοελληνική κακογουστιά. Φυσικά, η νομοθεσία που αφορούσε τους όρους δόμησης, στο ύψος των ανεγειρόμενων κτιρίων και στην απόστασή τους από τη θάλασσα έγιναν ψηλά γράμματα που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να διαβάσει και ακόμα περισσότερο να τηρήσει με την ευγενική βοήθεια της τοπικής αρχής. Για σχέδιο πόλης ούτε κουβέντα, με αποτέλεσμα συχνά να ξεπηδά ένα οίκημα στη μέση του δρόμου ή πολλοί δρόμοι να καταλήγουν στο πουθενά. Σε κάθε γωνία ένα σούπερ μάρκετ με τα πράγματα φύρδην- μίγδην στα ράφια, η πλαστική παντόφλα δίπλα στα πεπόνια και τα παραδοσιακά Κρητικά προϊόντα να λιάζονται ξαπλωμένα στα πλουμιστά στρώματα θαλάσσης. Το σκηνικό συμπληρώθηκε από δεκάδες ταβέρνες, την παραλία που συρρικνώθηκε, αφού οι οικοδομικές εργασίες απαιτούσαν μεγάλες ποσότητες άμμου και τη θάλασσα που απέκτησε κιτρινοπράσινο χρώμα. Το άλλοτε ιδανικό χωριό μεταμορφώθηκε σε ένα συνονθύλευμα από μπετό και κακογουστιά. Δεν είναι μόνο που καταστράφηκε ένας τόπος. Είναι που σύντομα οι κάτοικοι θα καταλήξουν πιο φτωχοί απ’ ό,τι ήταν. Γιατί, βέβαια, κανείς δεν θέλει να επισκεφτεί έναν πρώην παράδεισο.»

http://sfinesnaps.blogspot.com/2009/08/blog-post_3297.html